Κύριε διευθυντά
Η κρίση που διανύουμε ως χώρα δεν είναι κάτι παροδικό, κάτι που ξεπερνιέται με ευκολία σαν απλό κρυολόγημα, όπως άλλωστε το ξεπέρασαν και άλλες χώρες που επανήλθαν στην προτέρα οικονομική τους κατάσταση. Η κρίση που διανύουμε στην Ελλάδα, αν ήταν απλό κρυολόγημα, θα το είχαμε ξεπεράσει. Δυστυχώς, είναι καρκίνωμα βαριάς μορφής και τα παυσίπονα που της δίνουν για τη θεραπεία της επιδεινώνουν την κατάσταση. Η μόνη θεραπεία που επιβάλλεται στην παρούσα κατάσταση είναι μόνο η οικονομική ανάπτυξη. Και την οικονομική ανάπτυξη δεν μπορούν να την πραγματοποιήσουν οι μαρξιστές που κυβερνούν τη χώρα μας. Η οικονομική ανάπτυξη προϋποθέτει φιλελεύθερες βασικές αρχές, που δυστυχώς οι μαρξιστές που μας κυβερνούν δεν τις αποδέχονται. Ο κρατισμός στον οποίο πιστεύουν δεν θεραπεύει τα συμπτώματα της οικονομικής καχεξίας. Είναι αδιανόητο το κράτος να κάνει τον επιχειρηματία, τον έμπορο, τον εφοπλιστή, τον βιομήχανο, τον αγρότη. Μόνο και αποκλειστικά η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι σε θέση να ανακάμψει και να θεραπεύσει την οικονομική καχεξία που υφίσταται η χώρα μας.
Οι μαρξιστές απεχθάνονται την έννοια του κέρδους γι’ αυτό και συκοφαντούν τον επιχειρηματία ως κερδοσκόπο που πίνει το αίμα του λαού. Μόνο το κράτος, σύμφωνα με τη μαρξιστική αντίληψη, είναι ο ιδανικός εργοδότης που μπορεί να εμπιστευθεί ο πολίτης. Ομως, σε όποιον θέλει να δει γυμνή την αλήθεια θα πρέπει να ρίξει μια ματιά στην ελληνική ιστορία. Οι αρχαίοι Ελληνες είχαν αναγάγει το κέρδος σε θεότητα – κερδώος Ερμής, κερδώος Απόλλων. H Ελλάδα χωρίς τους εκατοντάδες μεγάλους επιχειρηματίες-ευεργέτες, όπως οι Αφοί Ζάππα, π. Γεώργιος Αβέρωφ, Απόστολος Αρσάκης, Ιωάννης Βαρβάκης, Ζώρζης Δρομοκαΐτης, Εμμανουήλ Μπενάκης, Ιωάννης Σισμανόγλου, Ανδρέας Συγγρός, Βασίλειος Σιβιτανίδης, Μιχαήλ Τοσίτσας, Ευγένιος Ευγενίδης, Πρόδρομος Μποδοσάκης, Αριστοτέλης Ωνάσης, Γιάννης Λάτσης, Σταύρος Νιάρχος και πολλοί άλλοι, σήμερα θα ήταν υποδεέστερη και από την Ουγκάντα.
Σωτήρης Γλυκος