Κύριε διευθυντά
Στο εκτενές δημοσίευμα περί Γιώργου Σεφέρη, στο φύλλο της 3ης Φεβρουαρίου της «Καθημερινής», γράφεται ότι «οι “πλησιόσαυροι” της Ακαδημίας Αθηνών (όπως πολύ εύστοχα τους αποκάλεσε σε ιδιωτική επιστολή του ο Σεφέρης) αρνήθηκαν με διάφορα τυπικά προσχήματα, να τον κάνουν μέλος της Ακαδημίας τους». Θα περίμενε κανείς από καθηγητές του πανεπιστημίου περισσότερη γνώση, για κοινά θέματα, και περισσότερη ευγένεια, έστω προς την Ακαδημία. Διότι δεν είναι εκείνη που δεν θέλησε τον Σεφέρη, αλλά ο Σεφέρης, η γυναίκα του και το περιβάλλον τους που δεν ήθελαν. Ο Κωνσταντίνος Τσάτσος στο βιβλίο του «Λογοδοσία μιας ζωής Α’» (δεύτερη έκδοση 2000), σ. 198, γράφει αρκετά για την όλη υπόθεση της εκλογής του Σεφέρη, καταλήγοντας: «Από την εμπάθεια του περιβάλλοντός του που τον πίεζε και όχι από την ατολμία της Ακαδημίας, δεν έγινε ο Σεφέρης ακαδημαϊκός», όπως για δικούς τους λόγους δεν δέχθηκαν ο Ελύτης και ο Μόραλης.
Την πρόταση της Ακαδημίας την είχε μεταβιβάσει στον Σεφέρη, στο σπίτι του, ο Χρήστος Καρούζος, ελπίζω ότι είναι γνωστός ο Καρούζος, έχω γράψει τη βιογραφία του. Στην επιστολή της άρνησης προς τον Καρούζο ο Σεφέρης λέγει: «Τα λόγια σας τα πρόσεξα και τα συλλογίστηκα πολύ και σας παρακαλώ να με συγχωρήσετε αν δεν επέτυχα ν’ ανταποκριθώ στην έκκλησή σας. Δυστυχώς είμαι έτσι φτιαγμένος που όλα μ’ εμποδίζουν να έχω οποιαδήποτε ανάμιξη στη διαδικασία αυτής της εκλογής. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει αυτό.
Σε κάθε ανάλογη περίσταση της ζωής μου δεν έκαμα τίποτε για να επιτύχω το παραμικρό. Θα ευχόμουν να μη με χαρακτηρίσετε αρνητικό άνθρωπο. Αλλά ο καθένας μας έχει ορισμένα όρια, θα τα έλεγα βιολογικά, που δεν μπορεί να υπερβεί».
Δεν ζητήθηκε από τον Σεφέρη τίποτε το επιλήψιμο. Μια επιστολή τεσσάρων αράδων, ότι θα αποδεχόταν την εκλογή του. Δεν θα είχε «οποιαδήποτε ανάμειξη στη διαδικασία αυτής της εκλογής». Αλλοι θα φρόντιζαν. Και τον πρότειναν, κατά τον Κανονισμό, ο Νόβας, ο Καρούζος και ο Βενέζης. Μετά μισόν αιώνα και πλέον, να διαδίδονται ανακριβή πράγματα με μόνο σκοπό να δυσφημισθεί η Ακαδημία («πλησιόσαυροι» οι ακαδημαϊκοί, ο Καρούζος, ο Κουγέας, ο Βενέζης»), νομίζω ότι ξεπερνά τα όρια οιασδήποτε αντιπάθειας προς την Ακαδημία.
Στο τέλος τέλος, αν η Ακαδημία ήταν και είναι τόσο κακή, γιατί οι συντάκτες του άρθρου δυσανασχετούν που δεν έγινε ο Σεφέρης ακαδημαϊκός; Γλίτωσε από αυτήν, πράγμα που δεν πέτυχαν ο Παλαμάς, ο Παπατσώνης, ο Μυριβήλης, ο Τερζάκης, ο Τσάτσος, στενός συγγενής του Σεφέρη, ο Πολίτης, ο Πρεβελάκης, ο Σακελλαρίου, ο Ευαγγελάτος και το πλήθος των λοιπών «πλησιόσαυρων», λέξη που την έχει ο Στ. Α. Κουμανούδης στο λεξικό του. Είναι θαυμαστό που την ήξερε ο Σεφέρης!
Καλό είναι να γράφει κανείς με προσοχή, πολύ περισσότερο όταν δεν γνωρίζει τα πράγματα. Και σε άλλες περιπτώσεις είχα παρακαλέσει να ερωτάται η Ακαδημία για πράγματα που την αφορούν. Μπορεί κανείς να έχει αντίρρηση για την ύπαρξή της. Αλλά να χλευάζονται συλλήβδην τα μέλη της, και ποια μέλη της. Ο Ασώπιος, ο Βερναρδάκης, ο Ροΐδης δεν θα το έκαναν.
Βασιλειος Χ. Πετρακος, Γενικός Γραμματεύς της Ακαδημίας Αθηνών