Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της «Καθημερινής» ανήμερα τα Χριστούγεννα, ο κ. Γ. Καμίνης εδήλωνε ότι «δεν κατάφερε να κερδίσει τη μάχη εναντίον των 100 υπογραφών για να παραγγείλει μια λάμπα φωτισμού», παραδεχόμενος έτσι την παταγώδη αποτυχία του. Γιατί, τι άλλο είναι ένας δήμαρχος από έναν συντονιστή των επί μέρους; Και μια και για φωτισμό: ενώ ο κ. Καμίνης απαθανατιζόταν των Φώτων σε μία εικονικής πραγματικότητας Δεξαμενή –για ένα 24ωρο σκουπισμένη, βαμμένη, απαλλαγμένη από γκραφίτι γύρω από τον δύσμοιρο Παπαδιαμάντη και φυτεμένη με φυτά μιας χρήσεως–, επάνω ακριβώς από την πλατεία αρκετά τετράγωνα ήταν και παρέμειναν μέσα στις γιορτές για 2 μήνες στο απόλυτο σκοτάδι, με τους κατοίκους να καρδιοχτυπούν από τον φόβο ατυχήματος ή ληστείας. Λίγο πιο ψηλά, στην πλατεία Δάντη, οι κάτοικοι ζουν εδώ και σχεδόν τέσσερις μήνες μέσα στη λάσπη και στα κομπρεσέρ, με τους εργάτες να εμφανίζονται αραιά και πού, ανεξαρτήτως καιρού. Και αυτό γιατί ο κ. Καμίνης αποφάσισε στο καταχείμωνο με τις βροχές να αντικαταστήσει την πλακόστρωση με μικρά τσιμεντένια μπλοκ. Η δικαιολογία; Οτι γύρω από κάποια δέντρα είχαν ανασηκωθεί οι πλάκες! Ετσι, αφού πετσόκοψε το πεύκο, ξερίζωσε θάμνους και δημιούργησε κυκλοφοριακό κομφούζιο, κάρφωσε καλώδια ηλεκτροδοτήσεως και προβολείς επάνω στα δέντρα, προφανέστατα για να εξωπετάξει από τη γειτονιά τους ηλικιωμένους, τις μανάδες, τα παιδιά και τις τρεις υπερήλικες, στειρωμένες, εμβολιασμένες προστατευόμενες αδέσποτες γάτες και να παραδώσει όλη την πλατεία στην οικογένεια του εστιάτορα, που χρόνια τώρα νέμεται το μεγαλύτερο τμήμα της.
Τι και αν το 2014 σε προεκλογική συνομιλία με κατοίκους της περιοχής σε καφέ της οδού Αλ. Σούτσου, ο κ. Καμίνης δεσμεύθηκε να σεβασθεί τον οικιστικό χαρακτήρα της γειτονιάς και να μην την επιβαρύνει άλλο με κέντρα. Αντ’ αυτού έδωσε αφειδώς σε κάθε ισόγεια τρύπα και κάθε πιθαμή πεζοδρομίου άδεια υγειονομικού ενδιαφέροντος και δη μπαρ –ενώ είχε μύριους λόγους να μην το πράξει– και, εμμέσως, στην ηχορρύπανση έως επιεικώς στις τρεις τα ξημερώματα, στην ασυδοσία των παρκαδόρων και τελικά στην υποβάθμιση της περιουσίας και ζωής των κατοίκων.
Ι. Σταματοπουλου