Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατη τηλεοπτική εμφάνιση ο κ. Αλέκος Αλαβάνος προσπάθησε με ένα auto-da-fé να εξηγήσει τους λόγους που επέλεξε τον Τσίπρα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ομολογώντας ότι έκανε –όπως όλοι μας– ένα λάθος, και εξαπέλυσε ένα βαρύ κατηγορητήριο για τους συνεργάτες του σημερινού πρωθυπουργού, άφησε δε να εννοηθεί ότι η επιλογή Τσίπρα θα ήταν η απαρχή για τη δημιουργία μιας προοδευτικής Αριστεράς.
Επειδή θεωρώ τον Αλέκο Αλαβάνο ένα πολύ έξυπνο και πολιτικά έμπειρο άτομο, είμαι βέβαιος ότι και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι τέτοιες δικαιολογίες δεν πείθουν όσους τα τελευταία χρόνια παρακολούθησαν τη διάλυση του κράτους από τον ηγέτη που εκείνος επέλεξε. Ηθελε να είναι παρασκηνιακά ο ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων χειραγωγώντας τον Τσίπρα και ρυθμίζοντας τις εξελίξεις του κόμματος σαν πυρήνα μιας «προοδευτικής παράταξης».
Ομως ο Τσίπρας, που πολλοί είχαν υποτιμήσει, υπήρξε αρκετά πονηρός και, όπως γίνεται συχνά, η πονηρία υπερέχει της ευφυΐας, με αποτέλεσμα ο μέντορας να αποκλεισθεί από τις κομματικές δραστηριότητες και να ανεξαρτητοποιηθεί ο ίδιος με την κομματική ομάδα του που δεν έτρεφε από παλιά φιλικές διαθέσεις για τον Αλαβάνο.
Η ιστορία της Αριστεράς στη χώρα μας –και σε άλλες χώρες της Δύσης– υπήρξε μια σειρά από συγκινησιακές και λανθασμένες κινήσεις, συχνά η ίδια θύμα προβοκάτσιας, διότι αρνείται να ανασυνταχθεί και να προσαρμοσθεί στα νέα τεχνοοικονομικά δεδομένα της εποχής μας, στους νέους κοινωνικούς συσχετισμούς ώστε να ξεφύγει, όπως έγραφε και ο Κέινς, από «ξεπερασμένους φιλοσόφους».
Γ. Μελισσινος