Kύριε διευθυντά
Με τους πολιτικούς που έχουμε και με όσα απίθανα ακούμε τελευταία, κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι ακόμη υπάρχει και η άλλη Ελλάδα, που έχει ευγένεια και ήθος.
Προ ημερών τρεις φίλες πήγαμε στο θέατρο «Ρεξ» σε μια καταπληκτική παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, τον «Τίμωνα τον Αθηναίο», σε σκηνοθεσία Λιβαθινού. Σκηνοθεσία, ηθοποιία, σκηνογραφία, κίνηση, χορογραφία, μουσική, όλα εξαίρετα. Μόνο που από τον ενθουσιασμό της η μία φίλη κατεβαίνοντας από τη θέση της στο τέλος της παράστασης, έπεσε άσχημα και έσπασε το ισχίο της. Εμεινε κάτω πολλή ώρα, έως ότου έρθει το νοσοκομειακό. Δεν τολμούσαμε να τη σηκώσουμε γιατί πονούσε πολύ. Και εκεί είναι που φάνηκε η άλλη Ελλάδα. Ολα τα νέα παιδιά ταξιθέτες, αγόρια – κορίτσια, όχι μόνο δεν έφυγαν, αλλά με χαμόγελα και συνεχή καλή διάθεση προσπαθούσαν να ανακουφίσουν τη φίλη μου. Εφερναν μαξιλάρια για το κεφάλι της, νερό, παυσίπονο, ρωτούσαν συνέχεια τι άλλο θα ήταν δυνατόν να της προσφέρουν, διηγήθηκαν διάφορα για να τη διασκεδάσουν. Κατέβηκαν κάτω μαζί, παρέα, έως ότου την τοποθετήσουν στο νοσοκομειακό, τουλάχιστον μιάμιση ώρα μετά.
Ομως και σε μια άλλη περίπτωση, πάλι πριν από δέκα μέρες, μία άλλη γνωστή έπεσε από το λεωφορείο, γιατί ο οδηγός έκλεισε την πόρτα πριν κατέβει και την πέταξε κάτω. Αλλα σπασίματα εκεί. Βγήκαν όλοι οι επιβάτες από το λεωφορείο, τη σήκωσαν και την έβαλαν να καθίσει στο παγκάκι της στάσης και πολλοί δεν έφυγαν από κοντά της, έως ότου ήρθαν τα παιδιά της και το νοσοκομειακό.
Αυτά όλα ίσως άλλοτε θα ήταν αυτονόητα, αλλά στην απαίσια εποχή που ζούμε πρέπει να τα λέμε, για να πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Ιλεανα Χρυσαφιδου