Κύριε διευθυντά
Είμαι πολλά χρόνια αναγνώστης της «Καθημερινής», η οποία δίνει πραγματική μάχη εναντίον του λαϊκισμού και της αμάθειας. Είμαι επίσης μηχανολόγος μηχανικός και εργάζομαι στην εταιρεία Shell Upstream International στη Βρετανία σε θέσεις Project Development και Project Delivery από το 2008 σε εργοστάσια παραγωγής υδρογονανθράκων στη στεριά ή σε πλατφόρμες άντλησης, ενώ ασχολούμαι με τον χώρο παραγωγής υδρογονανθράκων τα τελευταία 15 χρόνια. Συνεπώς έχω σημαντικές γνώσεις στον τομέα της ασφάλειας (Health and Safety) καθώς και Ανθρώπινης Συμπεριφοράς (Human Factors Engineering.)
Σχετικά με τον πρόσφατο χαμό του εικονολήπτη το Πάσχα στην Καλαμάτα και διαβάζοντας το ρεπορτάζ «Νόμος για τις ανεξέλεγκτες σαΐτες» της κ. Λίνας Γιάνναρου, παρακαλώ επιτρέψτε μου μερικά σχόλια:
Δυστυχώς στην Ελλάδα οι τοπικές αστυνομικές αρχές δεν διαθέτουν την κατάλληλη κατάρτιση προκειμένου να αξιολογήσουν το ρίσκο σε μια δραστηριότητα όπως οι σαΐτες του Πάσχα. Κι αυτό επειδή είναι πρακτικά αδύνατο για οποιονδήποτε ειδικό ή μη να αξιολογήσει μια πυροφόρα ιδιοκατασκευή που δεν ελέγχεται στη διαδικασία παραγωγής, στα εύφλεκτα υλικά που χρησιμοποιούνται και στην ποσότητά τους, στο επιβραδυντικό ή μονωτικό περίβλημα, στην ταχύτητα καύσης και συνεπώς ώσης που παράγεται, μέχρι το σημείο συγκράτησης από τον χρήστη (προφανώς έφυγε από τα χέρια κάποιου η συγκεκριμένη, όπως φαίνεται στο σχετικό βίντεο).
Ενα τυπικό Risk Assessment για τη χρήση αυτών των εύφλεκτων κατασκευών θα ήταν ίσως η απουσία πλήθους και παρατηρητών εντός ενός ελάχιστου κύκλου συγκεκριμένης απόστασης (segregation circle of defined radius) και η παρουσία πυροσβεστικού οχήματος και ασθενοφόρου. Ομως κανείς δεν γνωρίζει την προωθητική ισχύ (thrust) των σαϊτών και την απόσταση που μπορούν να καλύψουν ή την ταχύτητα πρόσκρουσης (αφού δεν υπάρχει σχέδιο κατασκευαστή) και συνεπώς τα παραπάνω μέτρα είναι σίγουρα μη επαρκή. Το καλύτερο θα ήταν για την προστασία του πλήθους να εσωκλειστεί ο χώρος του εθίμου με μεταλλικό δίχτυ σε σχήμα σφαιρικό (για οροφή) με μέγεθος διάκενου (ματιού) μικρότερο από τη διάμετρο σαΐτας (ώστε να μην μπορεί να περάσει). Αυτή η λύση όμως είναι σχεδόν απαγορευτική λόγω κόστους.
Το επόμενο πρόβλημα που υπάρχει είναι με την πιστοποίηση ή όχι του σαϊτοβόλου, δηλαδή του χρήστη της σαΐτας. Καθώς η σαΐτα είναι βλήμα (projectile) με προφανείς επιπτώσεις στην υγεία (σαϊτοβόλων και παρατηρητών), τότε σίγουρα θα χρειάζεται άδεια χρήσης και εκπαίδευση παρόμοια με αυτή των όπλων. Πιο σημαντικό όμως είναι το πρόβλημα της εκπαίδευσης χρήστη καθώς, όπως εξήγησα, η συσκευή δεν υπάγεται σε διαδικασίες παραγωγής και διαπίστευσης ποιότητας, και μάλλον σίγουρα η σαΐτα δεν «έρχεται» με οδηγίες χρήσης. Πώς να εκπαιδεύσεις κάποιον και σε τι, είναι το ερώτημα.
Λυπάμαι καθώς μιλάμε όλοι τις τελευταίες ημέρες για το τραγικό περιστατικό, για το οποίο καταλήγω πως χρειάζεται πολύ περισσότερη δουλειά και σκέψη από έναν απλό νόμο που θα συντάξει κάποιος «αρμόδιος νομοθέτης» (που έτσι κι αλλιώς υπήρχε στην περίπτωση της άτυχης 8χρονης που χτυπήθηκε από αδέσποτη σφαίρα ανήμερα το Πάσχα). Στην πραγματικότητα μας λείπουν μόρφωση, παιδεία και κουλτούρα σοβαρότητας σε τέτοιο βαθμό που φτάνουμε να αποδεχόμαστε τα παραπάνω, αλλά ακόμα χειρότερα τις γνωστές παραβατικές συμπεριφορές καθημερινά στους δρόμους μας σε σημείο που οι 15-20 νεκροί κατά την «Εξοδο του Πάσχα» είναι ένα νούμερο «αποδεκτό». Μην περιμένετε λοιπόν να σταματήσουν τα «ατυχήματα» από τις σαΐτες στο μέλλον.
Κωνσταντινος Χαλατσοπουλος, Μηχανολόγος Μηχανικός, Μπάξτον Αγγλία