Κύριε διευθυντά
Η μανούλα μου έλεγε: Οταν, παιδάκι μου, δεν έχεις νύχια να ξυστείς, αλίμονο αν περιμένεις από τους άλλους. Θα σε γδάρουν. Ο Κάλβος το είπε διαφορετικά: «…παρά προστάτας να ’χωμεν». Σ’ ένα κράτος την ευθύνη για το πώς θα πορευθεί ο λαός την έχει ο πρωθυπουργός. Αυτός πρωτίστως πρέπει να πονάει τον τόπο του· μέλημά του να μην είναι η πολυθρόνα και να μην είναι επιλογή του ποιοι θα… ξύσουν, αλλά η κατάστρωση σχεδίου με γνώμονα πάντα τα συμφέροντα του λαού.
Ενας πρωθυπουργός πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι σοβαρός και πειθαρχημένος στις αξίες που καλείται να υπηρετήσει. Για να πειθαρχήσει σ’ αυτές πρέπει να τις πιστεύει.
Οταν όμως ακούγεται το: «Για πατρίδα θα μιλάμε τώρα; Είναι ξεπερασμένα όλα αυτά», τότε ποια αξία να υπηρετήσει;
Είμαι μία από τους εξαπατημένους ψηφοφόρους του. Απευθύνομαι λοιπόν στον πρωθυπουργό, να του πω: Κύριε πρωθυπουργέ, μικρό παιδί διάβασες πολύ ό,τι σχετικό με τον Γκεβάρα. Ηταν το ίνδαλμά σου. Ονόμασες και το παιδί σου Ερνέστο. Ταυτίστηκες μαζί του και άρχισες να ονειρεύεσαι, εκτός από τις καταλήψεις στο σχολείο όπου πήγαινες, και επαναστάσεις. Σε καμαρώναμε όταν ακούγαμε εκείνα τα «Go back, κυρία Μέρκελ», «Go back, κύριε Σόιμπλε». Σε καμαρώναμε όταν έλεγες ότι ΣΥΡΙΖΑ και λιτότητα είναι ασυμβίβαστες έννοιες, ότι δεν γνωρίζεις την πολιτική της κυβίστησης, ότι δεν θα είσαι ο πρωθυπουργός παντός καιρού και ότι υπάρχουν άλλοι για να εξευτελιστούν, ότι θα έσκιζες τα μνημόνια. Σε καμαρώναμε όταν έλεγες «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη» και ότι θα επιχειρούσες με ειρηνικό ξεσηκωμό του λαού να μην περάσουν τα μέτρα. Τώρα τον ξεσηκωμό τον κάνει μόνος του ο λαός, αλλά εσύ τον αποκαλείς όχλο και ανόητο. Παίρναμε ανάσα όταν έλεγες ότι θα καταργούσες τον ΕΝΦΙΑ, θα έδινες 13η σύνταξη, όταν μας διαβεβαίωνες ότι στις επιλογές σου θα ήταν τα δημοψηφίσματα. Το ένα είδαμε τι το έκανες, ενώ το άλλο, για το πιο ευαίσθητο εθνικό μας ζήτημα, δεν το είδαμε ποτέ. Τα ψεύδη σου ων ουκ έστιν αριθμός τα επικαλούνται και οι πρώην σύντροφοί σου, που ισχυρίζονται ότι τους εξαπάτησες και ότι ακολούθησες «πολιτική μαφίας». Είναι δικά τους λόγια αυτά. Οχι δικά μου. Τα σκάνδαλα τα βγάζεις κατά βούληση. Αλλα τα κρατάς στο συρτάρι. Παρανόησες την έννοια του ανθρωπισμού και στοιβάζεις, στη μικρή σου χώρα, δυστυχισμένους ανθρώπους κάνοντας πιο δυστυχισμένο τον λαό σου που ορκίστηκες να υπηρετήσεις.
Σου δόθηκε η ευκαιρία να μιμηθείς το επαναστατικό πνεύμα του λατρεμένου σου ήρωα των παιδικών σου χρόνων. Θυμήσου την περίπτωση της Κίρχνερ και τόσων άλλων πρωθυπουργών. Ο Τσε, που λάτρεψες, δεν γύριζε με κότερα, δεν εξαπάτησε τους λαούς για τους οποίους αγωνιζόταν, αλλά τους υπηρέτησε μέχρι την τελική θυσία. Δεν προτίμησε πολυθρόνες. Σε καμαρώναμε για τη φλόγα που έδειχνες προεκλογικά, ενώ κατέληξες ο μεγαλύτερος έμπορος της πολιτικής –προκαλώντας την αξιοπρέπειά μας– και ο πιο πρόθυμος υπηρέτης των ξένων συμφερόντων, γελώντας διαρκώς (όπως πολύ ορθά παρατήρησε επιστολογράφος της «Καθημερινής»), αφού σου ετοιμάζουν και το Νομπέλ για τις «καλές σου πράξεις». Είναι καιρός να αναρωτηθείς: Τι κακό έκανα στη χώρα μου, ώστε να με επαινούν οι ξένοι;
Δαναη Πανοπουλου, Εκπαιδευτικός