Kύριε διευθυντά
Η κοιλάδα του Σπερχειού. Μια ήρεμη παρουσία μέσα στη σιωπή της: βαμμένη, στολισμένη, περιποιημένη, σαν να ετοιμάζει πανηγύρι. Ξεκουράζει τα πόδια της στη θάλασσα, στον Μαλιακό, προστατεύεται από τα βουνά. Νότια, το Καλλίδρομο, η Οίτη, ο Γουλινάς, η Γραμμένη Οξυά και βόρεια η Οθρυς. Δυτικά το Βελούχι, η κεφαλή. Τη δροσίζει το πανέμορφο ποτάμι της, ο Σπερχειός, που η ύπαρξή του δημιουργεί αυτή την ανυπέρβλητη ομορφιά και τον ανεκτίμητο πλούτο της.
Τη βλέπω κάθε μέρα από ψηλά. Είναι μια ζωγραφιά. Εχει όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και του κίτρινου, το χρυσαφί, το γαλάζιο του ουρανού στα ανοιχτά του ορίζοντα, που γίνεται μαβί κατά το σούρουπο στη δύση. Και δεν είναι εύκολο να μετρήσεις τις αποχρώσεις της, τη στιγμή που δύει ο ήλιος. Τελευταία, το γκρίζο της γραμμής υψηλών ταχυτήτων του ΟΣΕ και του –υπό κατασκευή– Ε65 ανέτρεψε ελαφρώς τα δεδομένα μια ακόμα ανθρώπινη πληγή στο σώμα.
Και τον χειμώνα; Χιόνια, παγωνιές και πλημμύρες. Και όταν στραγγίζουν τα νερά είναι σαν να ελευθερώνεται από το βάρος των ευθυνών. Ευθύνες για την καλή παραγωγή και πληρωμή των κόπων των καλλιεργητών. Αγκαλιάζει όλον αυτόν τον κόσμο, που οργώνει, σκάβει, σπέρνει, κτίζει, τρέχει, παιδεύεται. Και δεν γκρινιάζει για την κακομεταχείριση. Αντέχει και μας ανέχεται! Εχει να αγανακτήσει ακόμα πολύ, μέχρι να μάθει ο άνθρωπος να σέβεται. Ναι, τότε θα ξεφύγει από τους μόνιμους βιαστές και θα βρεθεί οριστικά έξω από την εμβέλειά τους, με τον αέρα της ανοιχτωσιάς της θάλασσας.
Ελα, σίμωσε τώρα! Με την αναπνοή σου νιώθω κι εγώ να αναπνέω. Κι όταν τρέχω στους δρόμους σου, ανάμεσα στις καλλιέργειες, αγωνιώ να μη χαθώ. Θα είμαστε μαζί, εγώ εδώ ψηλά κι εσύ να με χαιρετάς. Είσαι ένα ασύγκριτα πλούσιο πλεονέκτημα της περιοχής με όλες τις προϋποθέσεις να συμβάλει στην παραγωγική ανασυγκρότηση της τοπικής οικονομίας, με όρους πραγματικής οικονομίας! Και είμαστε «Στον δρόμο για την Πυθία» και τον χρησμό της…
Στεφανος Σταμελλος