Κύριε διευθυντά
Κάπου ανάμεσα στις ειδήσεις των ημερών, που «εμπλέκονται» στην ανάγκη μας για αποφόρτιση, μα και εξορθολογισμό της καθημερινότητας, ξεχώρισα μια προσπάθεια που αναδείξατε προσφατα στην «Κ» περί ArtWalk στην Πάτρα. Τι ευχάριστες χρωματικές πινελιές μέσα στο απέραντο γκρίζο!
Μια φράση του κειμένου στάθηκε η αφορμή μιας σύντομης νοητικής περιπλάνησης: «…με αυτή την ιδιωτική πρωτοβουλία…». Στο άκουσμά της πέρασαν με αστραπιαία ταχύτητα στον νου μου τα πρόσωπα όσων την αμφισβητούν (κυρίως… από τον καναπέ τους) και της καταλογίζουν κάθε λογής συμφορές που υφίστανται «εξαιτίας της». Λες και είναι ξέχωρο κομμάτι της κοινωνίας «ο ιδιώτης». Ο καθένας στην εμπειρική του μοναδικότητα είναι ένα φυσικό πρόσωπο, δρων και αντιδρών στα ερεθίσματα που λαμβάνει. Απέδωσα τη στάση τους στην ίδια την πολιτική αντίληψή τους για τη δομή της κοινωνίας και την ευθύνη των κοινωνών της στα δρώμενα. Για να τη λοιδορούν, σημαίνει ότι αποποιούνται την ιδιότητά τους ως δρώντες και αναγορεύονται ως παθητικοί δέκτες των συνεπειών κάποιων ετερόκλητων πράξεων. Λογικά, συσχέτισα αυτή την αντίληψη με το ότι, εντέλει, ξεχνάμε ως κοινωνία πως από τη δράση του καθενός ξεχωριστά, ως συνισταμένη με των υπολοίπων, συνθέτουμε την εξελικτική μας πορεία. Σαφώς, η κοινωνία δεν δρα αφηρημένα και απρόσωπα‧ οι πράξεις ανάγονται σε εξατομικευμένες πρωτοβουλίες. Και ακριβώς αυτές οι πρωτοβουλίες, μακριά από γενικεύσεις και ωχαδερφισμούς, οφείλουν να βρίσκονται στο επίκεντρο, να ξεχωρίζουν, μήπως και τροφοδοτήσουν μια διάθεση για υγιή και συνειδητή πρωταγωνιστική παρουσία του καθενός προσώπου στη διαμόρφωση της πραγματικότητας. Και ο νοών νοείτω.
Στεφανια Ζουρκα, Φοιτήτρια Νομικής ΑΠΘ