Κύριε διευθυντά
Η έξοχη ικανότητα του συνεργάτη σας κ. Ανδρέα Πετρουλάκη να συνοψίζει σε μια εικόνα το καίριο νόημα μιας πολύπλοκης κατάστασης και να ρίχνει άπλετο φως στα σκοτεινά, εξιχνιάζοντας τα «μυστήρια» και κατεδαφίζοντας με τις πικρές βολές του κλαυσίγελου τα φαραωνικά πολιτικά κατασκευάσματα, παρήγαγε ένα διαχρονικής αξίας (αν και τόσο εφήμερος είναι ο προορισμός της γελοιογραφίας) αποτέλεσμα με το σκίτσο του Σαββάτου, 14 Σεπτεμβρίου 2019, της «Καθημερινής».
Πραγματικά, η δήλωση της κ. Κεραμέως για το καθήκον της Παιδείας να διαπλάθει και να προάγει την εθνική συνείδηση (που ερείδεται, άλλωστε, σε σχετική απαίτηση του Συντάγματος) δέχθηκε θανατηφόρο χτύπημα με την εικόνα εξερχόμενων αποφοίτων δωδεκαετούς εκπαίδευσης, οι οποίοι διακηρύσσουν υπερηφάνως αφενός την αγραμματοσύνη τους και αφετέρου ότι «έχουν αποκτείση αιθνικί σεινύδισι»! Δεν χρειάζεται περαιτέρω διασαφήνιση αυτή η (με τόσο απλά μέσα και τόση διαύγεια) αναγωγή στη χρόνια διαμάχη μεταξύ των δύο «σχολών» όχι μόνον παιδείας αλλά καθολικής σκέψης στην Ελλάδα, αυτής της συντηρητικής και εθνοκεντρικής παράδοσης (η οποία υπέστη τα πάνδεινα από τους επαγγελματίες του πατριωτισμού) και εκείνης της προοδευτικής «νεωτερικότητας» (που υπεβλήθη εσχάτως σε ανηλεή διαδικασία εξευτελισμού από τους ενθουσιώδεις μεταφορείς/σκευοφόρους του κελύφους της χωρίς περιεχόμενο).
Ο κ. Πετρουλάκης, ιδαλγός (με την παρετυμολογική έννοια που απέκτησε ο όρος στην ελληνική χρήση της) και νοσταλγός της γνήσιας και άδολης προοδευτικής σκέψης και πράξης, έθεσε με το σκίτσο του το ζήτημα. Ερωτάται όμως αν η επιλογή αποτελεί δίλημμα και, για την ακρίβεια, αν είναι διαζευκτική. Η το ένα ή το άλλο: Σχολεία που προσφέρουν ή άρτια γνώση και ανοιχτή σκέψη ή εθνική συνείδηση και απαιδευσία. Θα ήταν πολύ ωραίο, για να μοιάζει εύκολα πραγματοποιήσιμο, αν όλοι οι Ελληνες μπορούσαν να συμφωνήσουν ότι η εκπαιδευτική μας πολιτική πρέπει να επιδιώκει και τα δύο, άρτια γνώση – ανοιχτή σκέψη και εθνική συνείδηση χωρίς απαιδευσία και αν η κ. Κεραμέως μπορούσε να προσθέσει στην εθνική συνείδηση την αίσθηση και την απαίτηση της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη