Κύριε διευθυντά
Την Πέμπτη 23 Μαρτίου γύρω στις έξι το απόγευμα περπατούσα στην οδό Σκουφά. Είδα αρκετό κόσμο να ανεβαίνει τα σκαλιά του Αγίου Διονυσίου. Ακολούθησα για να ανάψω ένα κεράκι. Η εκκλησία ήταν γεμάτη και μπροστά στο ιερό στέκονταν σε ημικύκλιο δύο χοροί, ένας από αγόρια και ένας από κορίτσια, κάπου 60 με 80 παιδιά. Μπροστά στην ωραία πύλη στέκονταν ο Δημήτρης Καταλειφός, σεμνός σαν γυμνασιόπαιδο, η Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, με μία αφάνταστη γλυκά στο πρόσωπό της, και στη μέση ο Διονύσης Σαββόπουλος να απαγγέλλει Καβάφη.
Την εκκλησίαν αγαπώ – τα εξαπτέρυγά της/ τ΄ ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της/ τα φώτα, τις εικόνες της, τον άμβωνά της. / Κάθισα στο βάθος του αριστερού κλίτους. Κάποια κοπέλα μου πέρασε ένα πρόγραμμα. Παρακολουθούσα μία παράσταση, «ένα ποιητικό αναλόγιο» όπως έγραφε το πρόγραμμα, βασισμένο στους “Ελεύθερους Πολιορκημένους” και στη “Γυναίκα της Ζάκυθος” του Διονύσιου Σολωμού. Μια παράσταση από μαθητές και μαθήτριες του Πειραματικού Σχολείου αφιερωμένη στην Πολιορκία του Μεσολογγίου. Ψυχή της εκδήλωσης, η δασκάλα του Πειραματικού Γωγώ Ψαράκη, σε συνεργασία με μια ομάδα συναδέλφων και φίλων της. Εμεινα μέχρι το τέλος (μία ώρα περίπου κράτησε) και έφυγα πραγματικά λίγο διαφορετική. Κάποια νεαρά παιδιά ορκίζονταν στην πατρίδα, στην ελευθερία.
Ισως να έφταιγε ότι κάποτε στην ΣΤ΄ Δημοτικού είχα κι εγώ απαγγείλει σε μια σχολική γιορτή «λάμψιν έχει όλη φλογώδη, χείλος, μέτωπο, οφθαλμός, φως το χέρι, φως το πόδι κι όλα γύρω σου είναι φως» από τον «Υμνο εις την Ελευθερίαν». Δάσκαλος μου τότε ο λογοτέχνης Χρήστος Κουλούρης.
Μακάρι να ζούσε να δει αυτή την εκδήλωση, θα το χαιρόταν. Εκείνο όμως που με άγγιξε περισσότερο απ’ όλα ήταν ότι η γιορτή έγινε μέσα σε μία εκκλησία με την απόλυτη συμπαράσταση και βοήθεια των ιερέων του Αγίου Διονυσίου.
Να λοιπόν που όταν υπάρχει καλή θέληση, σχολείο και εκκλησία μπορούν να συνυπάρξουν. Ας ελπίσουμε ότι θα ακολουθήσουν και άλλοι το παράδειγμα της Γωγώς Ψαράκη. Καθαρότατον ήλιο επρομηνούσε…
Μαρω Καρδαμιτση – Αδαμη, Ομ. καθηγήτρια ΕΜΠ