Kύριε διευθυντά
Επ’ ευκαιρία της απόφασης της υπουργού Παιδείας περί απαλοιφής της ιθαγένειας και του θρησκεύματος από τους τίτλους και τα πιστοποιητικά σπουδών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, θα ήθελα να υπενθυμίσω στους παλιούς και να γνωρίσω στους νεότερους μια θεσμική αδιακρισία του πρόσφατου παιδαγωγικού – μαθητικού παρελθόντος.
Τι σκοπό εξυπηρετούσε άραγε η αναγραφή του επαγγέλματος πατρός σε κάθε σχολικό έγγραφο, όπως μαθητολόγια, πιστοποιητικά, απολυτήρια, ενδεικτικά προαγωγής κ.ο.κ. των μαθητών των δημοτικών και των γυμνασίων προηγούμενων δεκαετιών;
Αν σημειώσει κανείς ότι μεταξύ των γνωστών ευυπόληπτων αστικών επαγγελμάτων παρήλαυναν επίσης και τα παρακατιανά, της πολυπληθέστερης μερίδας των συμμαθητών μας –γεωργός, κτηνοτρόφος, υλοτόμος, πεταλουργός, σιδηρουργός, καραγωγεύς, σαγματοποιός, οδοκαθαριστής, αχθοφόρος, υποδηματοποιός, βαφεύς, μυλωθρός, στιλβωτής, επιδιορθωτής υποδημάτων, αγωγιάτης κ.λπ.–, ίσως να μην είχε άδικο ο παλιός αριστερός φίλος, που σε σχετική ανάλυσή του απέδιδε σε ταξικούς λόγους τον αχρείαστο –ηθελημένο ή μη– παιδικό κοινωνικό στιγματισμό – πτυχή μιας αλήστου μνήμης παιδαγωγικής.
Αχρείαστο –και επικίνδυνο, βεβαίως– στιγματισμό, ιδιαίτερα αν σκεφθεί κανείς ότι το χαμηλής κοινωνικής περιωπής πατρικό επάγγελμα αυτών των παιδιών πρόσφερε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για εκδήλωση της γνωστής ανάλγητης και παρακινητικής μαθητιώσας επιθετικότητας εκ μέρους των προνομιούχων συμμαθητών τους, βλαστών αστικών οικογενειών.
Ομως, όπως φαίνεται, τα παιδιά ταπεινής προέλευσης εκείνης της εποχής είχαν σοβαρότερα θέματα και δυσκολίες να αντιμετωπίσουν για να τα αγγίξουν τέτοιες ανώδυνες έως και θωπευτικές ευαισθησίες.
Γιωργος Ι. Κωστουλας, Βούλα