Κύριε διευθυντά
Διάβασα (8/10/19) το άρθρο του καθηγητή Δ. Σπινέλλη («Ματώσαμε, αλλά δεν μάθαμε»), που με τεκμηριωμένο τρόπο αντιτίθεται σε πιθανή εφαρμογή του μέτρου της περαίωσης εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, και έκανα κάποιες σκέψεις.
Η περαίωση είναι μια μορφή «τακτοποίησης». Οπως κάθε τόσο ψηφίζονται αποφάσεις που επιτρέπουν να «τακτοποιήσεις» ένα αυθαίρετο κτίσμα, μια καταπάτηση δασικής έκτασης, τις δόσεις σου στο κράτος ή το ταμείο σου κ.λπ., έτσι και στην περίπτωση της εφορίας η περαίωση είναι ένα συγχωροχάρτι που το πληρώνει κανείς και διαγράφει προηγούμενες φορολογικές αμαρτίες, είτε υπήρξαν είτε όχι (διακρίσεις δεν γίνονται), που μπορεί να σου προσάψει ένας ενδεχόμενος έλεγχος.
Οπως όμως τα παπικά συγχωροχάρτια δεν καλλιεργούσαν ηθικές συνειδήσεις ούτε ενθάρρυναν τους αγοραστές τους να μην αμαρτάνουν, έτσι και οι κάθε είδους περαιώσεις, τακτοποιήσεις κ.λπ. υποθάλπουν την πεποίθηση ότι όλα διορθώνονται στον κατάλληλο χρόνο και με το κατάλληλο τίμημα.
Αυτό δεν δημιουργεί υπεύθυνους πολίτες αλλά συντηρεί μια νοοτροπία δουλοπαροίκων που κοιτάζουν πώς να τα μπαλώνουν με τα αφεντικά τους, κλέβοντας ταυτόχρονα από όπου μπορούν. Τέτοιο κράτος ονειρευόμαστε στ’ αλήθεια;
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός, Θεσσαλονίκη