Κύριε διευθυντά
Επί Λουδοβίκου ΙΔ΄, προ 400 περίπου ετών δηλαδή, δύο γνωστά δημόσια πρόσωπα της εποχής, έμπιστα του βασιλιά, ο Μαζαρίνος και ο επί των Οικονομικών του Κολμπέρ αντήλλαξαν διάλογο ο οποίος λίγο-πολύ θα μπορούσε να είναι επίκαιρος, στο πνεύμα δηλαδή των ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ρωτάει ο Κολμπέρ: Για να βρεθούν χρήματα, φθάνει κάποια στιγμή που είναι αδύνατον να βρεις άλλα κολπάκια. Θα ήθελα να μου εξηγήσετε πώς είναι δυνατόν να ξοδεύουμε όταν είμαστε ήδη χρεωμένοι ώς τον λαιμό. Απαντάει ο Μαζαρίνος: Αν είσαι κοινός θνητός και είσαι χρεωμένος, βεβαίως καταλήγεις στη φυλακή. Το κράτος όμως δεν μπορείς να το πας φυλακή και έτσι συνεχίζει να δανείζεται. Ολα τα κράτη το κάνουν αυτό. Κολμπέρ: Και όμως χρειαζόμαστε χρήματα. Πώς θα τα βρούμε όταν έχουμε ήδη επιβάλει παντός είδους φορολογία; Μαζαρίνος: Θα σκαρφισθούμε κι άλλες. Κολμπέρ: Δεν μπορούμε να φορολογήσουμε τους φτωχούς περισσότερο από ό,τι τους έχουμε ήδη φορτώσει. Μαζαρίνος: Αυτό, όντως είναι αδύνατον. Κολμπέρ: Τότε, τους πλούσιους. Μαζαρίνος: Ούτε αυτούς, γιατί τότε θα σταματούσαν να ξοδεύουν και ένας πλούσιος που ξοδεύει δίνει ζωή σε εκατοντάδες φτωχούς. Κολμπέρ: Τότε τι κάνουμε; Μαζαρίνος: Υπάρχει μια τάξη ανθρώπων που είναι μεταξύ των δύο, ούτε φτωχοί ούτε πλούσιοι. Αυτοί είναι έντιμοι πολίτες οι οποίοι εργάζονται με όνειρα να πλουτίσουν και με φόβο μήπως φτωχύνουν. Σε αυτούς, όσο πιο πολύ τους παίρνεις, τόσο περισσότερο δουλεύουν για να συμπληρώσουν αυτά που τους παίρνεις. Αυτούς πρέπει να φορολογήσουμε. Είναι μία ανεξάντλητη εφεδρεία. Προσοχή λοιπόν. Οσο κυβερνούν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ούτε φτωχοί ούτε πλούσιοι.
Ι. Ιωσηφ, Πόρτο Ράφτη