Κύριε διευθυντά
Σε συνέχεια των σχολίων του επιστολογράφου σας κ. Κ. Λύκα στις 16.11 τ.έ. επί επιστολής μου της 31.10, που αναφερόταν στη γνωστή πλέον Γκρέτα, δεν θα συμφωνήσω με την άποψή του «Αλλο είδος “ταχυδρόμου” είναι ο Γιάννος της κυρα-Μαριώς, που μεταφέρει ένα “γράμμα” στο καφενείο της Παλαιοκαστρίτσας, και άλλο ένα “γράμμα” που μεταφέρει π.χ. ο Πλάτων», αλλά θα συμφωνήσω με την άποψή του («Κ», 9.8.2019) «Τι νοιάζει τον κόσμο τι ήταν π.χ. ο Αϊνστάιν ή ο Πλάτωνας ή ο Ευριπίδης στη ζωή τους, υπουργοί ή πρωθυπουργοί… ή… ή… Εκείνο που ενδιαφέρει και θαυμάζει ανά τους αιώνες ο πολιτισμένος κόσμος είναι η θεωρία της σχετικότητας, η “Πολιτεία”, η “Ηλέκτρα” αντίστοιχα… Δηλαδή το μήνυμα!».
Επί της ουσίας: Η κλιματική αλλαγή, ως πρόβλημα, αφορά το εγγύς μέλλον και την ποιότητα ζωής που θα κληροδοτήσουμε στη μεθεπόμενη γενιά. Ανεξάρτητα από την ύπαρξη ομοφωνίας στις τάξεις των επιστημόνων, των φιλοσόφων και των πολιτικών επί του προβλήματος, οι επιπτώσεις της είναι παρούσες, διαψεύδοντας, μάλιστα, επί τα χείρω τις προβλέψεις πριν από 30 χρόνια («Κ», 16.11.2019). Πλέον του 90% των σχετικών επιστημόνων υποστηρίζουν ότι στην ύπαρξη του προβλήματος σημαντική συμβολή έχει πλήθος ανθρωπογενών δραστηριοτήτων. Διαφορετική η άποψη του πατρός Μπους («Ο αμερικανικός τρόπος ζωής δεν είναι διαπραγματεύσιμος», το 1992 ενόψει της Συμφωνίας του Ρίο) και του προέδρου Τραμπ (fake news, συνωμοσία των Κινέζων) και, ευλόγως, οι ΗΠΑ, και μόνον αυτές, το 2017 δεν είχαν υπογράψει τη σχετική Συμφωνία των Παρισίων του 2015. Σε κάθε περίπτωση, όταν ήδη από το 2005 υπάρχει η βαρύτατα πληγείσα Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ, η άποψη ότι ορισμένες επιπτώσεις του φαινομένου μπορούν να προσφέρουν «ανάπτυξη», όπως θαλάσσιους εμπορικούς δρόμους στην Αρκτική που θα προκύψουν από το λιώσιμο των πάγων, πρέπει να αντιμετωπίζονται ως το τυράκι μιας φάκας για ολόκληρο τον πλανήτη.
Δημ. Χατζηδακης, Δρ χημικός μηχανικός, Αθήνα