Κύριε διευθυντά
Στο κύριο άρθρο της «Καθημερινής» της 12.12.19 υποστηρίζεται ότι η επαναφορά του δικαστικού ενσήμου στις αναγνωριστικές αγωγές άνω των 250.000 ευρώ κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, αυτή της αποσυμφόρησης των υπερφορτωμένων δικαστηρίων από «περιττό βάρος», με μομφή σε όσους αντιδρούν (τον δικηγορικό κόσμο, δηλαδή) για κοντόφθαλμο «συντεχνιακό αυτοματισμό».
Η άποψη αδικεί –ή αγνοεί– τη νομική πραγματικότητα. Το μόνο που το μέτρο θα εισφέρει είναι η μη εκδίκαση των πλέον σοβαρών υποθέσεων που εκκρεμούν ενώπιον των δικαστηρίων, με ό,τι μπορείτε ευκόλως να εικάσετε ως προς τα συμφέροντα που επιχαίρουν για αυτό. Διότι η αποσυμφόρηση της Δικαιοσύνης είναι μόνον πρόσχημα, όταν το μέτρο δεν αφορά τα μονομελή δικαστήρια, όπου και ο μεγάλος όγκος των υποθέσεων. Για τους λοιπούς, η δυσκολία να προκαταβάλουν το ένσημο –χιλιάδων ευρώ– για να ακουστούν από το δικαστήριο καθιστά «περιττό βάρος» τον ανάπηρο έπειτα από τροχαίο, τον ανίατο ασθενή έπειτα από ιατρικό σφάλμα, το θύμα υπεξαίρεσης ή απάτης μεγάλης αξίας, την επιχείρηση που εξοβέλισε ανταγωνιστής.
Στη Διοικητική Δικαιοσύνη, παρόμοια οικονομικά βάρη ως προϋπόθεση της δίκης κατά του κράτους έχουν κριθεί αντισυνταγματικά. Στην Πολιτική Δικαιοσύνη, όπου οι αξιώσεις στρέφονται κατά ιδιωτών, εφαρμόζονται δύο μέτρα και σταθμά. Αλλά και η αναδρομική εφαρμογή του μέτρου, καθώς καταλαμβάνει αγωγές ασκηθείσες προ πολλού, που έρχονται προς συζήτηση από 1ης του έτους, πριν μάλιστα τεθεί σε εφαρμογή η υποχρεωτική διαμεσολάβηση, όπως και η εν κρυπτώ εισαγωγή προς ψήφιση ενός επαχθέστατου για χιλιάδες διαδίκους μέτρου χωρίς διαβούλευση –διατυπωμένο έτσι ώστε όσοι το υπερψήφισαν, μάλλον δεν κατάλαβαν τι ψήφιζαν–, παραβιάζουν κατάφωρα τις αρχές χρηστής νομοθέτησης και κράτους δικαίου.
Αθηνα A. Δημοπουλου, Δ.Ν., Αν. Καθηγήτρια