Κύριε διευθυντά
Ο κ. Γ. Μπαμπινιώτης με την επιστολή του («Καθημερινή» 1.1.2020) αποσαφήνισε πλήρως το ιστορικό της παραγωγής της ενσυναίσθησης και της παρεισαγωγής της στην ελληνική ιατρική ορολογία με το φορτίο του ψυχολογικού, συναισθηματικού και κοινωνικοπολιτικού της νοήματος. Εν μέρει και (επι)νοήματος, σε σχέση με την κοινωνικοπολιτική διάσταση και επικοινωνιακή διάταση του όρου. Παρέμεινε το ζήτημα κατά πόσον η χρήση των συνθετικών μερών «εν»-«συν» και «αίσθηση» αποδίδει το μεταβιβαστικό στοιχείο από το «Εγώ» στο «Εσύ» ή στο «Αλλος». Ο κ. Μπαμπινιώτης σημειώνει εν κατακλείδι, ότι «πιο κοντά στο αρχικό (νόημα της κατανόησης του άλλου και της συν-μέθεξης) θα ήταν ο νεολογισμός εν-αίσθηση». Επομένως, αφού έχουμε την πρόθεση «διά», οι πολλαπλές λειτουργίες της οποίας περιγράφονται αναλυτικά στο Λεξικό Μπαμπινιώτη και αφού μεταξύ αυτών είναι και η απόδοση του νοήματος της δια-σύνδεσης (διά-δραση, δια-κλαδικός κ.π.ά.), νομίζω ότι αντί για την «εν-συν-αίσθηση» είναι ακριβέστερη η «δι-εν-αίσθηση».
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη