Κύριε διευθυντά
Από το εξαιρετικά εμπεριστατωμένο άρθρο του Βασίλη Νέδου στην «Κ» της 16/02/20 συνάγεται ότι –επικυρώνοντας τη συμφωνία Σαράζ – Ερντογάν– ο ΟΗΕ είναι απλός διεκπεραιωτής αυθαίρετων οριοθετήσεων και εν γένει διεκδικήσεων που απορρέουν από συμφωνίες μεταξύ αναγνωρισμένων, έστω διεθνώς, κυβερνήσεων.
Με την ίδια λογική θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε και εμείς με το… Μαρόκο στη χάραξη μιας διαγώνιας στη Μεσόγειο ζώνης που θα ενώνει τις ΑΟΖ μας και μετά την κατάθεση της συμφωνίας μας στον ΟΗΕ θα αναμένουμε απλώς την επικύρωσή της, διά της αναρτήσεως των συντεταγμένων θαλάσσιας δικαιοδοσίας που θα έχουμε ορίσει στο μεταξύ μας μνημόνιο.
Βεβαίως, αυτό επαναφέρει το πόσο τραγικά πίσω έχουμε μείνει στον καθορισμό των μεταξύ μας ΑΟΖ με Αίγυπτο (έτσι θα είχαμε κόψει τον δρόμο της Τουρκίας) αλλά ακόμη και με την Ιταλία.
Με δεδομένα όλα αυτά πιστεύω ακράδαντα, ότι πλέον είναι κατάλληλη αυτή η στιγμή για την προσεκτικά προετοιμασμένη άσκηση του δικαιώματός μας στην επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 μίλια.
Ας πάψουμε, απέναντι σε έναν αρπακτικό γείτονα, να λέμε ότι δεν διεκδικούμε τίποτε, ούτε καν αυτό το αυτονόητο δικαίωμά μας.
Μιχ. Λιωσης