Κύριε διευθυντά
Ο Εγωιστής Γίγαντας του Οσκαρ Ουάιλντ δεν συμπαθούσε τα παιδιά, δεν τα ήθελε. Δεν ήταν λόγω κορωνοϊού. Απλά η καρδιά του δεν είχε τόση άπλα όσο ο τεράστιος κήπος που απλωνόταν γύρω από το μέγαρό του. Κι εκεί που ο κήπος του ήταν όλο παιδιά, που αχόρταγα σκαρφάλωναν στα δέντρα, έτρεχαν, κουτρουβαλούσαν και συναγωνίζονταν τα πουλιά στη φασαρία, ο Εγωιστής Γίγαντας αποφάσισε να ορθώσει τοίχο για να μην πλησιάζουν. Και από τότε ο χειμώνας ήρθε και στρογγυλοκάθισε στον κήπο του, το χιόνι δεν έλιωνε, τα δέντρα δεν πρασίνιζαν, τα πουλιά δεν τιτίβιζαν. Ακρα του τάφου σιωπή και παγωμάρα.
Σε μια γωνιά της υφηλίου, κάπου τον Απρίλη του δίσεκτου 2020, ο άλλοτε πολύβουος κήπος έχει σιγήσει. Κι όμως ο κήπος δεν έχει φράχτη, ούτε ώρες λειτουργίας. Κι όμως είναι οι πρώτες μέρες της άνοιξης, οι πασχαλιές έχουν ανθίσει, οι φωτίνιες έχουν αρχίσει να πορφυρίζουν. Από τα γύρω σπίτια οι ένοικοι αναζητούν με το βλέμμα τα μωρά που θα κάνουν τα πρώτα τους βήματα, τα νήπια που θα κάνουν την πρώτη πεταλιά, τα κοριτσάκια που θα δοκιμαστούν στη ρόδα και τ’ αντράκια στο σκέιτ. Ψυχή όμως. Είναι εγωιστικό να βγαίνουμε έξω. Ο κήπος είναι ανθισμένος, αλλά ψόφιος.
Στον παγωμένο κήπο του εγωιστή γίγαντα ένα παιδάκι τα κατάφερε και τρύπωσε και ένα κλαδάκι άνθισε. Ο γίγαντας τόσο ρίγησε από χαρά, που έσπευσε να βοηθήσει κι έναν τοσοδούλη που πηδούσε ανήμπορος να φτάσει το δικό του γυμνό κλαδάκι για να ανθίσει κι αυτό. Η άνοιξη ήλθε ολότελα στον κήπο του, μα και στην καρδιά του. Επαψε να ’ναι εγωιστής. Αντικρίζοντας τις πληγές από τα καρφιά στα χέρια του τοσοδούλη φίλου του, έμαθε για την Αγάπη και γαλήνιος πήγε στον Παράδεισο.
Στην ίδια γωνιά της υφηλίου, όλοι προσδοκούν την Ανάσταση μετά τη Σταύρωση μήπως και ξαναέλθει τότε η άνοιξη στις καρδιές τους και τα παιδιά στους κήπους τους. Εστω κι αν φέτος η γιγαντοοθόνη τους υποκαταστήσει την Ωραία Πύλη. «Ω γλυκύ μου έαρ», σιγοτραγουδούν, «γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;» και υπομένουν χωρίς εγωισμό.
Μαρινα Πυροβολακη, Δικηγόρος