Κύριε διευθυντά
Εμείς η γενιά του ’30 για δεύτερη φορά μένουμε μέσα στο σπίτι – πρώτη ήταν τις μέρες της Κατοχής. Οταν ο φρούραρχος των κατακτητών έδινε διαταγή για τον περιορισμό της κυκλοφορίας, στην πόλη, από τις έξι το απόγευμα μέχρι τις οκτώ το πρωί της επόμενης ημέρας.
Ούτε φως, ούτε λάμπα, ούτε λυχνάρι έπρεπε να καίει.
Δεν είχαμε τότε τηλέφωνα, τηλεοράσεις, υπολογιστές, νοσοκομεία, γιατρούς, φάρμακα, ούτε εφημερίδες, ούτε βιβλία. Η λέξη τίποτα είναι μικρή για τότε.
Στο σκοτάδι, η γιαγιά έγνεφε, η μάνα έπλεκε, τα κορίτσια έπαιζαν με πάνινες κούκλες, εμείς τα αγόρια ακούγαμε τον πατέρα, κάθε βράδυ, να μας λέει την «ιστορία της Γκόλφως» και του Τάσου.
Που τη μάθαμε απέξω και ακόμη τη θυμόμαστε.
Ομως, υπήρχε ένα φως κρυμμένο στο σκοτάδι: κάθε μέρα στις οκτώ το απόγευμα, ανοίγαμε με προσοχή το ραδιόφωνο, για να ακούσουμε το πρακτορείο Ρόιτερς να μεταδίδει τα νέα από το μέτωπο και με αυτά μεγάλωνε η ελπίδα μας για τη νίκη των συμμάχων, όπως και έγινε.
Ετσι και τώρα, εξαιτίας του κορωνοϊού μένουμε στο σπίτι, όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά.
Εχουμε τηλέφωνα, φαρμακεία, γιατρούς, κράτος, όμως όπως τότε, έτσι και τώρα, περιμένουμε να ακούσουμε, στις έξι το απόγευμα τον εκπρόσωπο του υπουργείου Υγείας και τον υφυπουργό Προστασίας του Πολίτη για να μάθουμε για την πορεία της επιδημίας και τις όποιες εξελίξεις.
Τους ευχαριστούμε όλους, όπως και τους γιατρούς και το ιατρικό προσωπικό, που πασχίζουν για την περίθαλψη των αρρώστων. Σειρά, κουράγιο και θα το ξεπεράσουμε και αυτό.
Χρηστος Ριτσος, Παπάγου