Κύριε διευθυντά
Με αφορμή τις ανακοινώσεις των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, είναι να εκνευρίζεται κανείς, καθώς κάθε λίγο και λιγάκι, ένα νέο αγγλόφερτο λεκτικό φρούτο εισχωρεί τηλεοπτικώς και βέβαια… μεγαλοπρεπώς στη συνείδηση του τηλεθεατή και της τηλεθεάτριας. Τελευταία μάλιστα, βομβαρδιζόμαστε τηλεοπτικώς και κατακλυζόμαστε οπτικώς στον έντυπο λόγο από την επαναλαμβανόμενη λέξη «voucher» (βάουτσερ = απόδειξη πληρωμής, παραστατικό / κουπόνι, δωροεπιταγή), γραμμένη, βέβαια, αγγλιστί.
Εκπλήσσεται, λοιπόν, ο μη αγγλομαθής τηλεθεατής και αναγνώστης με τη νέα αυτή άγνωστη και άκοσμη λέξη που σφηνώνεται στον συνειδησιακό του χώρο ως απρόσκλητος επισκέπτης. Απορεί και θυμώνει. Διαπιστώνει ότι ανεπαίσθητα, συστηματικά αλλά σταθερά, ελεεινά γλωσσικά παρείσακτα μολύνουν τον ενδιάθετο λόγο του, όπως έλεγε για τις διαφημίσεις ο πολύς Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος.
Τι ήταν, λοιπόν, ευκολότερο να πει ο πρωτοσυντάκτης ή ο πρωτοχρήστης: το «voucher» των 600 ευρώ δίδεται ύστερα από τηλεκατάρτιση σε επιστήμονες ή η κυβέρνηση, λόγω των πρωτόγνωρων συνθηκών που ζούμε, ενίσχυσε ή πρόσφερε οικονομικό βοήθημα ή επίδομα ή έμβασμα ή δωροεπιταγή 600 ευρώ σε άνεργους επιστήμονες;
Αυτή η ευκολία, η συγχρόνως υφέρπουσα ευρωδουλεία και προπαντός η αυτοκολακευόμενη «σνομπαρία» είναι που ροκανίζει, κατ’ ανεπαίσθητο αλλά επικίνδυνο τρόπο, τη βασική συνιστώσα της ελληνικότητάς μας, τη γλώσσα μας δηλαδή.
Ελεος πια!
Παναγιωτης Ν. Ξηνταρας, Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Επίτιμος Σχολικός Σύμβουλος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης