Κύριε διευθυντά
Είμαι αναγνώστρια της «Καθημερινής» παιδιόθεν, δηλαδή από τις Κυριακές της δεκαετίας του ’80, όταν ο πατέρας μου με έστελνε στο περίπτερο με οδηγίες να πάρω «Βήμα» και «Καθημερινή», και στην επιστροφή διάβαζα την πρώτη σελίδα. Παρόλο που τον τελευταίο καιρό διαπίστωνα ότι η «Καθημερινή» δεν παρήγαγε πάντα την υψηλού επιπέδου δημοσιογραφία που είχαμε άλλοτε συνηθίσει, συνέχισα να τη διαβάζω. Στη διάρκεια του πρόσφατου lockdown έγινα συνδρομήτρια της έντυπης έκδοσης, αφενός για την ευκολία της παράδοσης στην πόρτα μου και αφετέρου γιατί πιστεύω ότι οι πολίτες μιας δημοκρατικής χώρας οφείλουμε να στηρίζουμε ενεργά την καλή δημοσιογραφία.
Ωστόσο, χθες αποφάσισα ότι δεν θα ανανεώσω τη συνδρομή μου. Ημουν ήδη προβληματισμένη διαβάζοντας ορισμένα κείμενά σας που εμφανώς υπηρετούσαν συμφέροντα και όχι την ανεξάρτητη δημοσιογραφία.
Τελικά την απόφαση την έλαβα διαβάζοντας το άρθρο του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη (7/6) περί σεξισμού. Δεν μπορώ να κατανοήσω πώς ένα τέτοιο άρθρο φιλοξενήθηκε στην «Καθημερινή» του 2020. Δεν αποτελεί «άποψη» η θέση ότι δεν υπάρχουν διακρίσεις εις βάρος των γυναικών. (Μήπως αύριο θα φιλοξενήσετε άρθρο όπου κάποιος λευκός θα υποστηρίζει ότι οι μαύροι των ΗΠΑ άδικα διαμαρτύρονται για διακρίσεις; Ή άρθρο όπου κάποιος ετεροφυλόφιλος άντρας θα ισχυρίζεται ότι δεν υφίστανται διακρίσεις εις βάρος των ΛΟΑΤΚΙ συμπολιτών μας;) Ο κ. Δρυμιώτης, ως «άνδρας παλαιάς κοπής», μπορεί ελεύθερα να λατρεύει και να προσέχει τις γυναίκες ως όμορφα και χρήσιμα αντικείμενα, αλλά εκπλήσσομαι που αυτή η παρωχημένη, πατριαρχική φωνή κρίθηκε άξια να διαβαστεί μέσα από τις σελίδες σας.
Τέτοιο περιεχόμενο δεν αξίζει στην «Καθημερινή» και στην ιστορία της. Ελπίζω να επανορθώσετε δίνοντας βήμα σε γυναίκες για να μιλήσουν οι ίδιες σχετικά με τον σεξισμό που βιώνουμε σχεδόν παντού και καθημερινά.
Ναταλία Αλεξίου