Kύριε διευθυντά
Η επιστολή του κ. Κ. Λύκα με τίτλο «Περί αριστείας τότε και μη αριστείας σήμερα» στα γράμματα των αναγνωστών στην «Καθημερινή», στο φύλλο της 16/7/2020, έδωσε το έναυσμα ατέλειωτων συζητήσεων σε μικρή συντροφιά συνταξιούχων δασκάλων κατά τη διάρκεια του πρωινού τους καφέ στη Φωκίωνος Νέγρη, που θα προσπαθήσω να μεταφέρω στην εφημερίδα σας πολύ περιληπτικά.
Οπως ο πρώτος σκοτεινός Μεσαίωνας με οδηγό το σύνθημα της αγάπης, παραμέρισε τη λογική, ταύτισε τη γνώση με την αμαρτία, έτσι και επί των ημερών μας με οδηγό σύνθημα τα ανθρώπινα δικαιώματα, παρακολουθούμε τη διάλυση από τους οπαδούς διαφόρων κομμάτων, τη διαίρεση και αποδυνάμωση της εθνικής και κοινωνικής μας συνοχής, που εγγυάται μόνο ο πολίτης και όχι ο οπαδός.
Να θυμίσω εδώ ότι η συνταγή προόδου ενός έθνους είναι η συμμετοχή και η κατανομή ευθύνης των πολιτών του, και σε καμία περίπτωση η επιλογή των αρίστων που υφιστάμεθα τόσα χρόνια, με τα γνωστά αποτελέσματα. Δηλαδή την υπερχρέωση, την εδαφική συρρίκνωση του κράτους και την πληθυσμιακή αλλοίωση τελευταίως, με την ανεξέλεγκτη είσοδο της ασιατικής και αφρικανικής δυστυχίας. Μέχρι και η ονομασία του Αιγαίου αποδίδεται σε προ-Ελληνες από τον πολυπροβαλλόμενο από τα μέσα ενημέρωσης συμπατριώτη μας καθηγητή, όπως και ότι το αλφάβητο της γλώσσας μας είναι φοινικικής προέλευσης.
Ολα τα παραπάνω μας αφήνουν αδιάφορους και μετατρέπουν τις απαιτήσεις του Ερντογάν σε πταίσμα. Οπως και το κλείσιμο του κτιρίου επί της οδού Θρασύλλου 18 μας άφησε αδιάφορους, που στέγαζε τον θησαυρό της ελληνικής γλώσσας. Το δώρο της Marianne McDonald και του μηχανικού Packard στους Ελληνες πολίτες, μπας και ξυπνήσουμε τελικά.
Διαγορας Σωτηριου, Αθήνα