Κύριε διευθυντά
Για τη μητέρα μου Μαρία Πιτούλη αποστέλλω αυτά τα λίγα λόγια. Ηταν αυτή που μου έδωσε να διαβάσω, όταν ήμουν πολύ μικρός, τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Ηταν αυτή που μου χάρισε και μου ανέλυσε το εκπληκτικό ποίημα του Κίπλινγκ «Αν…». Ηταν αυτή που με πήγαινε στο Πήλιο, πιτσιρικά, να ξεκινήσω σκι με αυταπάρνηση. Ηταν αυτή που με πήγαινε κάθε Κυριακή πρωί στα Λυκόπουλα, όπου έκανα φιλίες και έμαθα μοναδικά ωραία πράγματα Ηταν αυτή που, όταν στα 16 μου θέλησα να πάω μόνος μου στη Μύκονο, μου είπε, «να πας, σου έχω εμπιστοσύνη». Η εμπιστοσύνη που μου έδειξε λειτούργησε σαν τεράστια προστασία. Η μητέρα μου δεν κακολόγησε ποτέ κανέναν άνθρωπο. Μας δίδαξε μόνο αγάπη για τη ζωή, για τους ανθρώπους και για τα ζωάκια που λάτρευε. Λάτρεψε τον πατέρα μου. Τίμησε τους γονείς της. Συγχώρεσε απόλυτα αυτούς που την πίκραναν. Εδινε πάντα περισσότερα από ό,τι μπορούσε. Στη μητέρα μου χρωστώ την παιδεία μου και τον πολιτισμό μου. Γράφω γι’ αυτά στην «Καθημερινή» γιατί της το οφείλω. Αλλωστε, ήταν η μόνη εφημερίδα που διάβαζε και σεβόταν. Αυτοί που τη γνώρισαν, καταλαβαίνουν αυτά που γράφω. Οσον αφορά τους πολλούς, θέλω να ξέρουν ότι παρά τον αξιακό ξεπεσμό της εποχής μας πάντα θα υπάρχουν αυτό που λέμε «ωραίοι άνθρωποι»
Καλό ταξίδι στην «ωραία Μαρία».
Θαλης Πιτουλης