Κύριε διευθυντά
Προσκεκλημένος φίλων Ελληνοαυστραλών με καταγωγή από το Καστελλόριζο, επισκέφθηκα προ μηνός αυτόν τον ακρίτα της Ελληνικής Επικράτειας, που απέχει από τη Ρόδο τρεις ώρες, ενώ απέχει από την απέναντι τουρκική πόλη Κας μόνο μισή ώρα.
Το νησάκι αυτό (με την επίσημη ονομασία του Μεγίστη) είναι μια ειδική περίπτωση από πολλές απόψεις, που είναι γνωστές στους περισσότερους (ΑΟΖ κ.λπ.) Οι δημοσιογράφοι, που το επισκέπτονται, αρκούνται σε απλές περιγραφές: γραφικότητες, καλό φαγητό κ.λπ. Δεν επεκτείνονται σε άλλα θέματα, όπως στην άγνωστη για τους πολλούς ιστορία του (βομβαρδισμό από τους Αγγλους το 1941, πυρκαγιές και λεηλασίες στη συνέχεια) ή σε πρακτικά θέματα, όπως η έλλειψη νερού, ανεπαρκές οδικό δίκτυο.
Το πρώτο αξιοθέατο για τους τουρίστες είναι η γαλάζια σπηλιά ή «φωλιά της φάλαινας». Πρόκειται για μια ευρύχωρη θαλάσσια σάλα υποβλητική και μυστηριακή, η είσοδος, όμως, τρομοκρατεί τον ανύποπτο επισκέπτη. Πρέπει να μπει με μηχανοκίνητη βάρκα ξαπλωμένος στο πάτωμα της βάρκας, γιατί το ύψος της οπής-εισόδου είναι εκφοβιστικά χαμηλό απειλώντας να του χτυπήσει (τουλάχιστον…) το κεφάλι! Από την αναπάντεχη αυτή δοκιμασία της εισόδου πολλοί μού εκμυστηρεύτηκαν ότι είχαν εφιάλτες στον ύπνο τους τις επόμενες μέρες. Δεν θα έπρεπε κάποια Αρχή να διατάξει τη λάξευση του «υπέρθυρου» βράχου κατά 50 τουλάχιστον εκατοστά, ώστε να εκλείψει η δυσκολία αυτή;
Αν, ο μη γένοιτο, συμβεί ατύχημα σε επισκέπτη, ποιος ή ποιοι θα αναλάβουν τις ευθύνες;
Παναγιώτης Μαραγκός, Διπλ. μηχανικός ΕΜΠ