Κύριε διευθυντά
Με αφορμή το σχόλιο του Κώστα Λεονταρίδη για το Βυζάντιο στην «Κ» της 26.7.2017, και την αναφορά του στον «ύπατο των φιλοσόφων» της εποχής του (11ος αιώνας) Μιχαήλ Ψελλό, ο οποίος στη «Χρονογραφία» του επαινεί τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Βασίλειο Β΄ (976-1025 μ.Χ.), γνωστό ως Βουλγαροκτόνο, θα ήθελα να αναφερθώ, λίαν συνοπτικά, στον τελευταίο, Στρατιώτη-Αυτοκράτορα, της ένδοξης Μακεδονικής δυναστείας, ο οποίος απογείωσε, στην ύψιστη ακμή της, τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ηταν προνοητικός, λιτοδίαιτος, με υψηλή αίσθηση του καθήκοντος, άγρυπνος φρουρός των συνόρων και του δημοσίου χρήματος. Οταν πέθανε τα ταμεία της αυτοκρατορίας ήταν γεμάτα νομίσματα και το αποθεματικό φάνταζε απεριόριστο. Μόλις όμως το δημόσιο χρήμα άρχισε να διασπαθίζεται από ανίκανους και ανεύθυνους αυτοκράτορες, οι οποίοι διεδέχθησαν τον Βασίλειο Β΄, αυτό υπήρξε η αρχή του τέλους της αυτοκρατορίας στη μακρόσυρτη πορεία της παρακμής. Ετσι γράφει ο Μιχαήλ Ψελλός –η απόδοση στη νεοελληνική είναι του Βρασίδα Καραλή– «Επειδή –η εξουσία– σε πολλούς και για πολύ καιρό επιδαψίλευσε άφθονες χορηγίες, ακόμη και αυτό το οποίο έγινε αφορμή τόσων επαίνων… αυτό ακριβώς ήταν που καταλεηλάτησε τα πάντα –στο έσχατο σημείο της καταπτώσεως–, αυτό μάλιστα και τίποτε άλλο ήταν η πρωταιτία της πτώσεως». Αναρωτιέμαι τι διαφορετικό συνέβη, απ’ αυτό που περιγράφει ο Μ. Ψελλός, κατά τη μακρόσυρτη πορεία της μεταπολίτευσης;
Αντωνης Ν. Βενέτης, Μοναστηράκι Δωρίδος
Μια σκυταλοδρομία ανευθυνότητας
Κύριε διευθυντά
Στο φύλλο της Κυριακής (25/6/17) διάβασα, ως συνήθως, την επιφυλλίδα του έγκριτου συνεργάτoυ σας κ. Χρήστου Γιανναρά που αναφέρεται στις «συγγραφές των αυτουργών», δηλαδή στις… έντυπες πρoσπάθειες μερικών από όσους κυβέρνησαν τη χώρα μετά τη μεταπολίτευση να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα τους. Σημειώνω ότι ο κ. Γιανναράς, σε άλλες επιφυλλίδες του, έχει «περιποιηθεί» δεόντως και τους νυν κυβερνώντες, η απουσία όμως ταυτόχρονης συγκριτικής αναφοράς μπορεί να δημιουργήσει εσφαλμένες εντυπώσεις· υπό την έννοιαν αυτή, η παρούσα διεκδικεί συμπληρωματικό απλώς ρόλο.
Ασφαλώς κανείς δεν ξεχνά τους θλιβερούς ηγετίσκους που μοίραζαν πιστοποιητικά… θωρακισμένης οικονομίας και χρήματα από… άδεια ταμεία στον, «χαμηλής, κατά κεφαλήν, καλλιέργειας» λαό ή χρησιμοποιούσαν τους πακτωλούς των ευρωπαϊκών πακέτων και προγραμμάτων όχι για να αναπτύξουν μια πραγματικά ανταγωνιστική και βιώσιμη οικονομία αλλά για να εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους! Δίκαιο θα ήταν όμως, παραλλήλως με τις τότε αστικοδημοκρατικές κυβερνήσεις, να κρίνονται και οι αντίστοιχες προοδευτικές, λεγόμενες, αντιπολιτεύσεις του αριστερού χώρου. Ελπίζω να συμφωνούμε όλοι ότι στη δημοκρατία ο ρόλος της αντιπολιτεύσεως δεν είναι διακοσμητικός, περιοριζόμενος σε ένα επαναλαμβανόμενο «όχι»· είναι θεσμικός και κρίσιμος όταν ασκείται ως αυστηρή πλην καλόπιστη κριτική του κυβερνητικού έργου και προσκομίζει στον κοινοβουλευτικό βίο προτάσεις που βεβαίως θα έχουν ανάλογη μεταχείριση από μέρους της πλειοψηφίας. Αν λοιπόν οι κυβερνήσεις των «προηγουμένων» ήσαν κακές, ήσαν άραγε καλύτερες οι αντιπολιτεύσεις της ίδιας περιόδου; Οταν οι τότε κυβερνώντες προικοδοτούσαν ξέφρενα γλεντοκόπια, ψεύτικες επιδοτήσεις αγροτικών προϊόντων, αχρείαστους διορισμούς, αυξήσεις μισθών, γενναίες συντάξεις στα 35 και χειμάρρους τραπεζικών δανείων, όταν αποκοίμιζαν τους ψηφοφόρους με την περιβόητη «πιστοληπτική ικανότητα» της χώρας και τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης με… δανεικά για να τους φορτώνουν έναν «εξωφρενικό δανεισμό», μήπως οι τότε αντιπολιτευόμενοι όλα αυτά τα έβρισκαν παράλογα, απαράδεκτα και απορριπτέα; Μήπως κινητοποιούσαν τους οπαδούς τους με αίτημα το νοικοκύρεμα του τόπου ή θεωρούσαν ψιχία τις όποιες παροχές και συντάξεις πείνας τις σημερινές των… υψηλοσυνταξιούχων; Να μην ξεχνούμε τους θρήνους και κοπετούς για τα πρώτα στην παχυσαρκία ελληνόπουλα που λιποθυμούσαν στα σχολεία… από πείνα, τους νέους που αυτοκτονούσαν απελπισμένοι από τα μονοψήφια ποσοστά ανεργίας, τους αγρότες που αγωνίζονταν να επιβιώσουν στις λουκούλειες τράπεζες των ολονυκτίων πολιτιστικών εκδηλώσεων κ.λπ. κ.λπ.; Ας θυμόμαστε τους άθλιους κυβερνήτες αλλά και τους επίσης άθλιους αντιπολιτευόμενους! Αν οι πρώτοι έχουν την πρώτη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας, τη δεύτερη ευθύνη την έχουν οι δεύτεροι! Και όσοι έχουν μικρότερη ευθύνη γι’ αυτό το τραγικό παρελθόν (και παρόν) δεν είναι ανεύθυνοι και αθώοι αλλά συνυπεύθυνοι και συνένοχοι! Εν αγαστή συμπνοία με τους κυβερνητικούς ξεσηκώθηκαν και χλεύασαν τους δυο – τρεις αληθινούς προφήτες των επερχομένων δεινών (Μάνο, Γιαννίτση, Παπαδόπουλο κ.ά.) που στάλθηκαν στα σπίτια τους από όλους εμάς τους νοήμονες ψηφοφόρους και, σήμερα, πάλι εν αγαστή συμπνοία προσυπογράφουν τα δήθεν επικατάρατα μνημόνια προσπαθώντας να θολώσουν τα νερά με τις κοινοτοπίες των «πρέπει» και «οφείλουμε» ή και με ακόμη πιο χοντροκομμένες «αρλούμπες»!
Ο κ. Γιανναράς απορεί πώς ο πολιτικός μας όχλος δεν διερωτάται γιατί άλλες χώρες με ανάλογα προβλήματα ανέκαμψαν γρήγορα, ενώ εμείς δεσμευόμαστε με όρους υποτέλειας για σαράντα πέντε (και βάλε!), ακόμη, χρόνια. Είναι νομίζω απλό. Οι χώρες που ανέκαμψαν έχουν πολίτες και πολιτικούς καλύτερους από εμάς. Και είναι καλύτεροι γιατί έχουν καλύτερη παιδεία! Αυτή τους προστατεύει από την «ασκεψία», απότοκο της «αγλωσσίας», που εξασφαλίζει σε μας ανίκανες κυβερνήσεις και ανεύθυνες αντιπολιτεύσεις!
Γεωργιος Ν. Παπαδακης, Συντ/χος Παιδίατρος, Ηράκλειον Κρήτης