Κύριε διευθυντά
Στην αρχαιότητα των νομικών μου σπουδών αποτελούσε αξίωμα η φράση «οι δικασταί ομιλούν μόνον διά των αποφάσεών τους». Η κριτική και η υπεράσπιση του σκεπτικού των δικαστικών αποφάσεων γινόταν στα νομικά περιοδικά, τις ειδικές μελέτες και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Από τη στιγμή που οι δικαστικοί λειτουργοί «βγήκαν στο μπαλκόνι» σε «διάλογο» με τα πολιτικά κόμματα, η θλιβερή κατάληξη που παρακολούθησε το πανελλήνιο από τηλεοράσεως ήταν αναμενόμενη.
«Οι δικαστικές αποφάσεις πρέπει να είναι σεβαστές», μας είπε ο πρόεδρος του ΣτΕ. Οι δικαστικές αποφάσεις εκτελούνται και εφαρμόζονται κατά τον νόμο. Ο σεβασμός δεν είναι δεδομένος για κανέναν, ο σεβασμός κερδίζεται κάθε φορά με την κατάλληλη συμπεριφορά.
Αυτά ιδίως ενόψει της «αμεροληψίας» της δικαιοσύνης σε θέματα που αφορούν τα οικονομικά συμφέροντα των «λειτουργών» της, όπου λάμπει η «λογιστική» ερμηνεία και εφαρμογή του άρθρου 88 παρ. 2 του Συντάγματος («Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους») και η καταπάτηση της ρητής συνταγματικής απαγόρευσης της απεργίας στους δικαστικούς «με οποιαδήποτε μορφή» από το άρθρο 23 παρ. 2. Δυστυχώς το άλας εμωράνθη και «εις ουδέν ισχύει έτι ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων» (Ματθ. 5,13).
Κωστας Γ. Μπονιφατσης