Κύριε διευθυντά
«Ολβιος, όστις Ιστορίας έσχε μάθησιν». Οι Ελληνες, με τη μακραίωνη και ένδοξη Ιστορία, δεν είμαστε καθόλου όλβιοι. Αντίθετα, είμαστε δυστυχείς, πολύ δυστυχείς και γι’ αυτό δεν φταίει βέβαια η Ιστορία, αλλά εμείς που δεν μαθαίνουμε καλά το μάθημά μας – τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα.
Η Ιστορία διδάσκει ότι αυτοκρατορίες κατέρρευσαν και κοινωνίες διαλύθηκαν σύμφωνα με την εξής αλληλουχία: προηγείται η εσωτερική σήψη και έπονται οι βάρβαροι (μνημόνια, δανειστές, κακοί και δόλιοι άνθρωποι). Από πού και πώς θα προέλθει η ανάκαμψη –με προοπτική συν τω χρόνω να γίνουμε λαός σώφρων και κράτος σοβαρό και στιβαρό–, όταν πολίτες και πολιτικοί (όχι όλοι) πιστεύουν ότι, έτσι και βγούμε από τα μνημόνια και μπούμε (ή βγούμε) στις αποδιοπομπαίες αγορές, θα περνάμε ζωή χαρισάμενη, δανειζόμενοι σαν πρώτα; Και τότε τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους; Αλεξανδρινέ μεγάλε, εσύ δεν ήσουν ανιστόρητος.
Τα άτομα που ανήκουν σήμερα στις παραγωγικές ηλικίες, αλλά δεν παράγουν, όχι γιατί δεν βρίσκουν δουλειά (δεν αποκλείεται κι αυτό), αλλά επέλεξαν να καίνε και να καταστρέφουν, είναι τα ίδια εκείνα σχολιαρόπαιδα που, στο τέλος της χρονιάς, έκαιγαν τα βιβλία τους στο προαύλιο, εν είδει οργιαστικής τελετής. Αν αυτά τα παιδιά δεν διδάχτηκαν ότι τα βιβλία δεν δίνονται «δωρεάν» για να ρίχνονται στην πυρά και –το πιο σημαντικό– ότι όποιος έκαψε βιβλία, έκαψε μετά και ανθρώπους, τότε τι έμαθαν από Ιστορία αυτά τα παιδιά και πώς περιμέναμε να συμπεριφερθούν ως ενήλικες; Ξέρω, ξέρω δεν είναι το ίδιο, ποτέ δεν είναι το ίδιο.
Ιωαννης Αθαν. Μακρης, Καστέλλια Παρνασσίδος