Κύριε διευθυντά
Γκλάσνοστ. Πρόκειται για μία από τις δύο ρωσικές λέξεις που μάθαμε τη μακρινή εποχή Γκορμπατσόφ (μαζί με την περεστρόικα) και που σημαίνει «διαφάνεια». Μετά την πρόσφατη συνεδρίαση της «ρωμαϊκής αρένας» που ακούει στο όνομα ελληνικό Κοινοβούλιο, αποτελεί ζητούμενο στη σκανδαλοσκευωρία (ίσες αποστάσεις, παρακαλώ!) που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή της χώρας. Πώς μπορεί να επιτευχθεί; Πολύ απλά. Ολοι οι πολιτικοί, κάθε χρώματος, να παραιτηθούν εκουσίως από τη βουλευτική ασυλία για τη συγκεκριμένη υπόθεση και να αφήσουν μόνη τη Δικαιοσύνη να ασχοληθεί με τη διαλεύκανσή της. Αλλωστε, κανείς δεν έχει να φοβηθεί τίποτε: Ούτε οι κυβερνητικοί ως καταγγέλλοντες (αφού για όλα φταίνε «οι άλλοι») ούτε οι απέναντι, οι καταγγελλόμενοι (αφού όλοι διακήρυξαν την αθωότητά τους). Εφόσον όλοι –κατά δήλωσή τους– έχουν εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη, ας δεχθούν την ετυμηγορία της μετά τήρηση όλων των προβλεπομένων διαδικασιών. Με μία ακόμη προϋπόθεση: Να σβήσουν τη λέξη «παραγραφή» από το λεξιλόγιό τους. Ούτε τα χρέη μας ούτε τα άλλα «προαπαιτούμενα» (γράφε επιβαρύνσεις) της χώρας παραγράφονται. Για ποιο λόγο να παραγραφούν τα όποια ενδεχόμενα σοβαρά οικονομικά αδικήματα;
Αντωνης Παπαγιαννης, Ιατρός, Θεσσαλονίκη