Κύριε διευθυντά
Καταστάσεις πέτρινων χρόνων μας θύμισε η πρόσφατη έλλειψη νερού σε περιοχές της Θεσσαλονίκης.
Το 1945 η Αθήνα είχε προβλήματα ύδρευσης. Στη γειτονιά μας στους Αγίους Αναργύρους Αττικής υπήρχε ένα οικόπεδο που παίζαμε με πάνινη μπάλα, ποδόσφαιρο. Στη γωνία του οικοπέδου υπήρχε ένας σωλήνας που κατέληγε σε δημοτική βρύση. Από τις έξι το πρωί πηγαίναμε με έναν τενεκέ για να πιάσουμε σειρά και να τον γεμίσουμε νερό, εάν και όταν ερχόταν. Οταν ακουγόταν η φωνή «ήλθε το νερό» σταματούσαμε το παιχνίδι και σταλιάζαμε στη σειρά σπρώχνοντας σιγά σιγά τον τενεκέ μέχρι να φθάσουμε στη βρύση.
Πολλές φορές μόλις φθάναμε κοβόταν το νερό. Η απογοήτευση της μάνας μας ήταν μεγάλη όταν γυρίζαμε σπίτι με άδειο τενεκέ. Αύριο θα πάμε από τις πέντε το πρωί, της λέγαμε. Αύριο δεν έχει νερό, μέρα παρά μέρα έρχεται, ψάξτε για πηγάδι στη γειτονιά.
Μετά την ολοκλήρωση των έργων υδρεύσεως, όλα τα σπίτια στην Αθήνα αλλά και στις άλλες πόλεις και χωριά έχουν δικό τους νερό.
Η Ελλάδα άλλαξε με έργα υποδομής και όχι μόνο. Τα έργα όμως θέλουν φροντίδα και συντήρηση από:
– Υπηρεσίες που πρέπει να προλαμβάνουν και όχι να θεραπεύουν και να είναι στελεχωμένες με έμπειρο και εξειδικευμένο προσωπικό.
– Διοίκηση από άτομα με γνώσεις του σχετικού αντικειμένου.
Χρηστος Π. Ριτσος, Παπάγου