Πάνε περίπου 40 χρόνια. Σε πολυκατοικία της πλατείας Αττικής έφερα στον κόσμο το πρώτο μου παιδί. Μπροστά από το διαμέρισμα, μια πελώρια ανθοδέσμη μάς περίμενε. Ηταν το δώρο των ενοίκων. Ολοι περασμένης ηλικίας, ενώ ένας (διαπρεπής επιστήμονας τότε, υπερήλικας σήμερα) ανέλαβε τη διατύπωση των ευχών. «Είσαι η άνοιξη κι είμαστε ο χειμώνας. Μας έφερες τον άγγελο στη ζωή μας. Πλημμύρισες με άγιο φως την ύπαρξή μας. Πώς να σ’ ευχαριστήσουμε; Πώς;» Και να σήμερα που το σκηνικό επαναλαμβάνεται, αλλά με πρωταγωνίστρια μιαν άλλη μανούλα. Εφερε στον κόσμο δίδυμα αγοράκια. Στην πολυκατοικία που ζω τώρα, είμαστε όλοι γύρω στα 60. Πήρα την πρωτοβουλία –συγκινημένη καθώς αναπόλησα τη δική μου περίπτωση– να προτείνω κάτι ανάλογο. Πήρα την απάντηση: Για τέτοιες πολυτέλειες είμαστε; Τόση απόσταση χρονική από εκείνη την εποχή. Τόση απόσταση όμως και ηθική… Φτωχή ήταν και τότε η Ελλαδίτσα μας μετά τις πληγές ενός παγκόσμιου πολέμου και ενός εμφύλιου σπαραγμού. Και τότε ήμαστε φτωχοί αλλά ευτυχισμένοι, μα δεν το ξέραμε. Τώρα είμαστε δυστυχισμένοι και το ξέρουμε. Τώρα ζητείται ελπίς… Ας όψονται οι «σωτήρες».
Δαναη Πανοπουλου, Εκπαιδευτικός