Κύριε διευθυντά
Ο αείμνηστος πατέρας μου Ιωάννης γεννήθηκε και μεγάλωσε στον ρωσικό Πόντο. Το 1938, 19 ετών, διέφυγε με πλήθος συγγενών και οικείων του εις την Ελλάδα λόγω των διωγμών που είχε εξαπολύσει ο Στάλιν εναντίον του ποντιακού ελληνισμού. (Ο συνονόματος παππούς μου δεν είχε την ίδια τύχη, πεθαίνοντας από τις κακουχίες της εξορίας του στη Σιβηρία.) Δεν πάτησε τα εδώ χώματα ούτε ως ξένος ούτε ως εκπρόσωπος μειονότητας. Γνώριζε πως ήταν η κοιτίδα των απώτατων προγόνων του. Διότι από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό έθνος, η μητροπολιτική Ελλάδα αποτελεί το επίκεντρο του λογισμού για κάθε παιδί της, σε όποιο σημείο του πλανήτη και αν αυτό κατοικεί. Χαρά και ελπίδα του, ύστατο δε καταφύγιό του. Φυσικά αγαπούσε τη χώρα γέννησής του, ως και τους κατοίκους της, κάτι που και εγώ συμμερίζομαι. Ωστόσο, θα ήταν ο πρώτος που θα αντιδρούσε διαπιστώνοντας πως αυτή θα χρησιμοποιούσε την καταγωγή του για την προώθηση των γεωπολιτικών της σχεδίων.
Σχεδίων παγίων και απαράλλακτων από τον καιρό της Αικατερίνης, τα οποία μπορεί αρχικά να υποβοήθησαν στην ευτυχή λήξη της Επανάστασης και τη δημιουργία του ανεξάρτητου ελληνικού κράτους, στη συνέχεια όμως, ερχόμενα σε σύγκρουση με αυτά των θαλάσσιων δυνάμεων από τις οποίες εξαρτάται η χώρα μας, προκάλεσαν μεγάλα προβλήματα. (Η ρίζα του λεγόμενου μακεδονικού ζητήματος ανιχνεύεται ακριβώς εδώ.) Σήμερα δε, με επίκληση και προκάλυμμα το κοινό θρησκευτικό δόγμα και την οικειοποίηση μέρους της ελληνοποντιακής καταγωγής πληθυσμού (με πλήθος ερωτημάτων ως προς τη γνησιότητα αυτής για αρκετούς από τους μετά το 1993 παρουσιασθέντες ως τέτοιους) αρχίζει να διαφαίνεται η απόπειρα δημιουργίας επικίνδυνων καταστάσεων στη Μακεδονία και ευρύτερα τη Βόρεια Ελλάδα. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες θλιβερές εξελίξεις στο Σκοπιανό είναι σε θέση να οδηγήσουν σε εξαιρετικά επικίνδυνες περιπέτειες την πατρίδα μας.
Νικολαος Σοφιανιδης Πειραιάς