Ισότητα φύλων και παρενόχληση

Κύριε διευθυντά
Η κ. Ξένια Κουναλάκη, στο πολύ ωραίο άρθρο της στις 27 Σεπτεμβρίου με τίτλο «Εν αναμονή της πρώτης», κάνει συγκρίσεις μεταξύ της πατρίδος μας και των ΗΠΑ, για το θέμα της σεξουαλικής παρενόχλησης των γυναικών. Στις ΗΠΑ έχει γίνει σάλος με τις αποκαλύψεις για επωνύμους, που τελικά οδηγήθηκαν στη φυλακή, όπως ο Μπιλ Κόσμπι, ή καθαιρέθηκαν αναμένοντας καταδίκη, όπως ο Χάρβεϊ Ουάινσταϊν. Και οι δημοσιογράφοι που έκαναν τις αποκαλύψεις πήραν βραβείο Πούλιτζερ. Στις ΗΠΑ η Δικαιοσύνη δεν αστειεύεται και δεν χαρίζεται. Θυμόμαστε τον εν ενεργεία τότε πρόεδρο Μπιλ Κλίντον, που πήγε στο γραφείο του εισαγγελέα για την υπόθεση Μόνικα Λεβίνσκι. Εδώ ο Ανδρέας Παπανδρέου για το σκάνδαλο Κοσκωτά δεν καταδέχθηκε να πάει στο γραφείο του ανακριτή!

Στη χώρα μας φαίνεται πως όλα είναι ηθικά πλασμένα. Λόγω σεμνοτυφίας, φόβου, προκατάληψης, ποιος ξέρει, τα στόματα δεν άνοιξαν ακόμη. Οι άνθρωποι όμως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης είναι ίδιοι, όπως έγραψε ο Θουκυδίδης: «Εως εάν η αυτή φύσις ανθρώπων η». Ο μέγας ιστορικός αναφερόταν στον πόλεμο, αλλά παραφράζοντάς τον, θα μπορούσαμε να πούμε «όσο παραμένει αμετάβλητη η ανθρώπινη φύση» και για το θέμα της παρενόχλησης.

Περιμένουμε, όπως γράφει και η κ. Κουναλάκη, την πρώτη καταγγελία. Και φυσικά όχι από διάθεση κουτσομπολιού, αλλά για να δούμε αν πλησιάζουμε, έστω από απόσταση, στο επίπεδο ελευθερίας – δημοκρατίας – ισότητας των δύο φύλων με τις ΗΠΑ.

Γαλουχηθήκαμε ατυχώς με το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», αλλά σε πολλούς τομείς απέχουμε έτη φωτός από τα επιτεύγματα που στις ΗΠΑ θεωρούνται αυτονόητα, ενώ εδώ δυστυχώς είναι προς διεκδίκηση ακόμη.

Δημητρης Γεωργαντας, Χειρουργός, Μαρούσι

Εβδομηκοντούτης «και βάλε» ο δισκοβόλος στοχεύει, με αψεγάδιαστο στυλ, σε άλλη μια κατάρριψη ατομικού του ρεκόρ υπερπηδώντας το χάσμα γενεών, ρίχνοντας και αυτός το γάντι σε κάτι νιάτα του φραπέ και του καναπέ. Αντιγράφοντας Ουγκώ: «Τα σαράντα είναι τα γερατειά της νεότητας, τα πενήντα είναι η νεότητα των γερατειών». Ο επιστολογράφος της «Κ» με σαρκαστικό δρασκελισμό συνδέει το προσδόκιμο επιβίωσης με τους λογιστικούς κυβερνητικούς υπολογισμούς, τη δαμόκλειο σπάθη του χρέους, το φευγιό των νέων αγωνιώντας για τις δικλίδες ασφαλείας του μέλλοντος στη γηράσκουσα χώρα.