Περί συνδικαλισμού και οικονομίας

Περί συνδικαλισμού και οικονομίας

Κύριε διευθυντά

Διάβασα στην έγκριτη εφημερίδα σας, και συγκεκριμένα στο φύλλο της 16ης Σεπτεμβρίου 2018, το άρθρο του κ. Ανδρέα Δρυμιώτη με τίτλο «Παλιές και νέες συνδικαλιστικές ιστορίες», όπου γινόταν παράθεση συγκεκριμένων συνδικαλιστικών δράσεων (περασμένων ετών αλλά και σημερινών), τις οποίες ο αρθρογράφος, λίγο-πολύ, κατέληγε να τις χαρακτηρίσει ως απόδειξη για το ότι στη χώρα μας υπάρχει ένα ιδιότυπο καθεστώς κομμουνιστικής Σοβιετίας!

Παρότι θα μπορούσα να κατανοήσω (στο πλαίσιο της ανοχής) μερικές ακραίες εκφράσεις στην επιχειρηματολογία του κ. Δρυμιώτη, ομολογώ ότι μου είναι πολύ δύσκολο έως αδύνατον να αντιληφθώ το εύρος των επιδιώξεών του και, κυρίως, το σε τι συμπέρασμα θέλει να καταλήξει.

Διότι εάν καλώς αντιλήφθηκα από τα γραφόμενά του, για όλα τα κακώς κείμενα που συμβαίνουν στη χώρα μας φταίνε οι συνδικαλιστές και το συνδικαλιστικό κίνημα (άρα κατά επέκταση και οι εργαζόμενοι που τους εκλέγουν), οπότε φαντάζομαι ότι η τελική του πρόταση είναι (την οποία, όμως, δεν την εκφράζει, τουλάχιστον φανερά), πρώτον, η κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος του «συνδικαλίζεσθαι», όπως αυτό προσδιορίζεται από το άρθρο 23 του Συντάγματός μας και, δεύτερον, η κατάργηση –ή ο «ευνουχισμός», θα λέγαμε καλύτερα– του λεγόμενου συνδικαλιστικού νόμου, δηλαδή του 1264/1982, ο οποίος προσδιορίζει το εύρος και το πλαίσιο αυτού του ανθρώπινου και πολιτικού δικαιώματος, που στοιχειωδώς πρέπει να έχει και να ασκεί κάθε εργαζόμενος σε μια φιλελεύθερη και δημοκρατική πολιτεία, όπως είναι πιστεύω και η δική μας.

Αλλωστε, το δικαίωμα αυτό έχει κατοχυρωθεί μόνο σε φιλελεύθερες κοινωνίες, αφού για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι μόνιμος φόβος (βλ. την περίπτωση του συνδικάτου «Αλληλεγγύη» στην Πολωνία). Οπότε, οφείλω ως αιρετός εκπρόσωπος εργαζομένων να επισημάνω ότι ο συνδικαλισμός, για την Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, είναι βασικός θεσμός του πολιτεύματος και όχι μορφή παρενέργειας φαρμάκου, που απλά την ανεχόμαστε. Κι όπως συμβαίνει και με το πολιτικό μας σύστημα που βιώνει όλα εκείνα τα στάδια ενηλικίωσής του, από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, έτσι και το συνδικαλιστικό μας κίνημα ενηλικιώνεται και ωριμάζει (ενδεχομένως και βιαίως), όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια της κρίσης.

Γι’ αυτό και θα ανέμενα από τον κ. Δρυμιώτη, αντί να δείχνει ως κύριο υπαίτιο των δεινών του λαού μας το συνδικαλιστικό κίνημα (και διά μέσου αυτού, τους εργαζόμενους της χώρας), να προέβαλλε την κριτική του σκέψη χωρίς αφορισμούς και μηδενισμούς, καθώς δείχνει να λησμονεί ότι η βελτίωση της θέσεως των εργαζομένων, στα χρόνια της μεταπολίτευσης, δεν προέκυψε ούτε από τύχη ούτε προφανώς λόγω της καλής θέλησης της εργοδοσίας.

Ευελπιστώ, σε κάποιο επόμενο άρθρο του, να κάνει μια θετικότερη προσέγγιση του ζητήματος, υπό το πρίσμα όμως της άμβλυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων (που δυστυχώς έχουν οξυνθεί πολύ λόγω οικονομικής κρίσης), προς όφελος των αδυνάμων κι όχι των οικονομικά ισχυρών, που έτσι κι αλλιώς έχουν ενισχύσει υπερβολικά τη διαπραγματευτική τους θέση, λόγω της κατεδάφισης του νομικού πλαισίου στήριξης των εργασιακών σχέσεων.

Αντωνης Νικολοπουλος, Αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Εργαζομένων ΙΚΑ, δημοσιολόγος

Απάντηση

Ομολογώ ότι δεν μπορώ να καταλάβω τον επιστολογράφο. Στο άρθρο μου δεν έκανα καμία κριτική στους εργαζομένους. Εξάλλου και εγώ εργαζόμενος ήμουν για 45 ολόκληρα χρόνια και όχι επιχειρηματίας. Ανέφερα πραγματικές και απολύτως αληθινές συνδικαλιστικές ιστορίες, παλαιές και νέες, ώστε ο αναγνώστης να διαμορφώσει τη δική του άποψη.

Ειδικά για την τελευταία απεργία της ΠΝΟ, ανέφερα τα ανεδαφικά αιτήματά τους για να καταδείξω ότι οι συνδικαλιστές μπορούν πολύ εύκολα να εγείρουν απαιτήσεις οι οποίες είναι αδύνατο να ικανοποιηθούν, με μοναδικό σκοπό την κήρυξη της απεργίας και την ταλαιπωρία όσων εξαρτώνται από την εύρυθμη λειτουργία. Εξακολουθώ να έχω την άποψη ότι στη χρεοκοπία της χώρας συνέβαλε και ο υπερβολικός συνδικαλισμός.

Οταν σε μια χώρα οι μισθοί αυξάνονται (ύστερα από συνδικαλιστικές πιέσεις) δυσανάλογα σε σχέση με την παραγωγικότητα, η χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Αυτό ακριβώς έγινε από το 1981 και μετά. Επιπλέον, στην Ελλάδα μπορώ να απαριθμήσω πολλές περιπτώσεις επιχειρήσεων οι οποίες έκλεισαν λόγω των συνδικαλιστικών δράσεων (η πλέον χαρακτηριστική είναι η Πιρέλλι) και άφησαν τους εργαζομένους τους στον δρόμο, τους οποίους υποτίθεται ότι υπερασπίζεται ο επιστολογράφος.

Ανδρεας Δρυμιωτης

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή