Κύριε διευθυντά
Η διδασκαλία της αρχαίας μορφής της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία έχει λίγους φίλους και πολλούς και διακεκριμένους αντιπάλους, ορισμένοι εκ των οποίων ανάγουν το θέμα στο πολιτικό επίπεδο με τη σκέψη ότι η ενασχόληση με τα αρχαία ελληνικά ενισχύει συνειδητά ή ασυνείδητα το εθνικιστικό αίσθημα, το οποίο θεωρείται ρατσιστικό. Μερικοί ακαδημαϊκοί μάλιστα φθάνουν στο σημείο να διατυπώνουν την εντελώς ανιστόρητη άποψη ότι τα αρχαία ελληνικά είναι νεκρή γλώσσα, όπως τα λατινικά. Τα λατινικά είναι πράγματι νεκρή γλώσσα διότι ούτε μια λατινική λέξη χρησιμοποιείται στην καθομιλουμένη των λατινογενών γλωσσών, της γαλλικής και των άλλων.
Αντιθέτως, η αρχαία ελληνική γλώσσα μπορεί με βεβαιότητα να θεωρηθεί ζωντανή, δεδομένου ότι οι περισσότερες λέξεις που περιέχουν τα αρχαιότερα κείμενα της ελληνικής γλώσσας, η Ιλιάδα και η Οδύσσεια, χρησιμοποιούνται ακέραιες στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα. Επιπλέον όλα (όλος -η, -ον = ομηρική λέξη) τα άκλιτα μόρια του λόγου με τα οποία ο λόγος και η γραφή αποκτούν συγκεκριμένη έννοια όπως το όπως, πώς, τι, πότε, όταν, αντί, από, αλλά, χωρίς, και άλλα (το και και το άλλος -α, επίσης ομηρικά). Το ίδιο συμβαίνει με τα αριθμητικά, ένα έως δέκα-εκατό-χίλια. Πολλά αριθμητικά αναφέρει ο Ομηρος όταν απαριθμεί τα πλοία που επρόκειτο να εκστρατεύσουν στην Τροία. Το γεγονός λοιπόν ότι εκφράζουμε τις σκέψεις μας καθημερινά χρησιμοποιώντας τις ίδιες λέξεις με τους αρχαίους και γεννιόμαστε, ζούμε και απολαμβάνουμε το περιβάλλον και τα προϊόντα της ίδιας γης με εκείνους, είναι τα ισχυρότερα στοιχεία που μας συνδέουν με τους αρχαίους Ελληνες. Οι φιλόλογοι είναι οι πρώτοι που πρέπει να συνειδητοποιήσουν αυτή την ισχυρή σχέση μελετώντας και διδάσκοντας τα αρχαία με θέρμη, ώστε να τη μεταδίδουν πειστικά στους μαθητές και στην κοινωνία.
Μενελαος Μπατρινος, Ομ. Καθηγητής Ενδοκρινολογίας
Κουδούνες αιγοπροβάτων και μια φλογέρα βοήθησαν τον αρχιμάστορα του κλαρίνου Νίκο Ρέλλια στη σύνθεση ενός ιστορικού σήματος που ταυτίστηκε, αρχής γενομένης το 1938 και επί σειρά δεκαετιών, με την κρατική ραδιοφωνία. Το χαλί της έμπνευσης ήταν στρωμένο από ένα έξοχο βουκολικό δημώδες άσμα με πρωταγωνιστή τον ξακουστό σε πόλεις και χωριά «Τσομπανάκο»: «…Κι αν δεν φύλαγα πολλά καμιά πεντακοσαριά/ είχα κάπα είχα γλίτσα μ’αγαπούσαν τα κορίτσια/ κι όλο γύρναγα στις στρούγκες να βρω νιές και βλαχοπούλες». Λιγότερο ειδυλλιακή η απολαυστική ιστορία που αφηγείται ο επιστολογράφος της «Κ» με έναν αδάμαστο οπλισμένο ποιμένα, τα τσοπανόσκυλά του, έναν έμφοβο δικαστικό κλητήρα,την αποστολή στρατιωτικής δύναμης στο μαντρί-οχυρό και έναν ρουσφετολόγο βουλευτή. Προσοχή! H φωτογραφία δεν συνδέεται με τα γεγονότα.