Σοφία Βέμπο η φωνή της νίκης

Σοφία Βέμπο η φωνή της νίκης

Κύριε διευθυντά

Ηταν  11 Μαρτίου του 1978. Η Ελλάδα συγκλονίστηκε με τον θάνατο της Σοφίας Βέμπο, της τραγουδίστριας που με τη φωνή της είχε συνδεθεί με τον πόλεμο της Αλβανίας, αφού μέσα από τα τραγούδια της έδινε  κουράγιο όχι μόνον στα μαχόμενα Ελληνόπουλα στα βουνά της Βορείου Ηπείρου αλλά και στον ανήσυχο αλλά περήφανο λαό στα μετόπισθεν. Μέχρι τη στερνή της ώρα έμενε με τον άνδρα της, τον καλλιτέχνη και στιχουργό Μίμη Τραϊφόρο, σε ένα διαμέρισμα στην οδό Στουρνάρη.

Το τραγικό νέο κυκλοφόρησε αστραπιαία. Η Σοφία Βέμπο πέθανε στα 68 χρόνια της από εγκεφαλικό επεισόδιο και ένας ολόκληρος λαός σε μία τεράστια πομπή πόνου και οδύνης συνόδευε το φέρετρο με τη γαλανόλευκη που σκέπασε για τελευταία φορά ένα θρύλο. Τα λιγοστά στεφάνια προέρχονταν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Τσάτσο, τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, Κυπριανού.

Ο Τραϊφόρος που έγραψε  ένα βιβλίο για τη ζωή της, σημείωνε με παράπονο ότι κανένας άλλος ηγέτης και κανένα άλλο κόμμα δεν θυμήθηκε να ρίξει ένα λουλούδι στο φέρετρό της και ακόμη υπογράμμιζε ότι την ίδια ανάλγητη αδιαφορία επέδειξαν και οι διάφοροι «κουλτουριάρηδες» και δήθεν «αντιστασιακοί» καλλιτέχνες. Εγραφε: «Μία τραγουδίστρια, Εκείνη, μία γυναίκα καθημερινή, γυναίκα του λαού, στάθηκε η Σημαία και η Σάλπιγγα του Πολεμιστή! Το γλυκό νανούρισμα των ξάγρυπνων μετόπισθεν…» Γιατί αυτό πέτυχε η τρομερή φωνή της. Αγκάλιασε σύνορα και μετόπισθεν. Μας εξίσωσε. Μας έκανε ΕΝΑ. Μας έδενε. Μας αναπτέρωνε…

Εκτός από τα πολεμικά τραγούδια, ανάμεσα στα οποία είναι και εκείνο το γνωστό «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά, που σκληρά πολεμάτε», έγραψε τα «Χωριό μου χωριουδάκι μου», «Ο άνθρωπός μου», «Λόντρα Παρίσι», «Αθήνα και πάλι Αθήνα», «Ταμπακέρα» και πολλά άλλα.

Χάρης ΧαραλαμπΙδης, Τέως πρόεδρος Συλλόγου Κωνσταντινουπολιτών, Παλ. Φάληρο

Σοφία Βέμπο η φωνή της νίκης-1

«…Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας βάλουνε στόχο τ’ αερόπλανα. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, κι όπως το ’χε συνήθειο του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως…» – από «Το Αξιον Εστί», Οδυσσέας Ελύτης. Στη φωτογραφία, Ελληνες στρατιώτες της 10ης Μεραρχίας προχωρούν σε συνάντηση μάχης των επιτιθεμένων Ιταλών. Το ημερολόγιο έγραφε 16 Νοεμβρίου 1940.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή