Αγιοκέρι στίχων για τον δάσκαλό μου

Κύριε διευθυντά

Η επιστολή του κ. Μιχάλη Γ. Μιχαλόπουλου, που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα σας το Σάββατο  8-9-2018, μου έδωσε την ευκαιρία να αναφερθώ σε δική μου παρεμφερή περίπτωση, όταν σε ηλικία τεσσάρων ετών, εν αγνοία της οικογένειάς μου, κρατώντας πλάκα και κοντύλι, μπήκα στην αίθουσα της Α΄ τάξης του τριθέσιου 8ου Δημοτικού Σχολείου Τρικάλων. Ο νεαρός τότε δάσκαλος Γεώργιος Λυγάτσικας ενθουσιάστηκε μαζί μου (γιατί τα χρόνια εκείνα τα περισσότερα παιδιά με δυσκολία τα έσερναν οι γονείς τους στο σχολείο) και, αφού συνεννοήθηκε με τον διευθυντή, με κράτησε στην τάξη του σαν κανονική μαθήτρια. Την εμπειρία μου αυτή την έχω αποτυπώσει σαν αγιοκέρι αέναης σπονδής στον πρώτο μου δάσκαλο, σε ένα ποίημα της συλλογής μου «ΤΑ ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ ΙΙ», με υπότιτλο «Θύμησες αξεθώριαστες στα χνάρια της γενέτειρας» (Εκδοση: Δήμος Τρικκαίων, 2016).  Το παραθέτω: «Στον πρώτο μου δάσκαλο, Γιώργο Λυγάτσικα με ευγνωμοσύνη».

Με πλάκα και κοντύλι:

Πλάκα μου χάρισαν κι ένα κοντύλι/ την αλφαβήτα να μάθω κι εγώ/ ψήλωσε ο νους μου και πήρα το δρόμο/σαν κλωσσοπούλι που βγαίνει απ’ τ’ αβγό/ για ένα σχολειό * με φτελιές και πλατάνια/της γειτονιάς μου σεμνή περηφάνια./Εργο τρανό του δημάρχου Κανούτα **/μου έγνεφε, λες, στην καρδιά του να μπω/τα σκαλοπάτια του να δρασκελίσω/ σε γνώσης νάματα να κολυμπώ./Νήπιο, χωμένο κρυφά μες στην τάξη/δάσκαλο πρόσμενα να με διδάξει.

– «Μικρό;» με ρώτησε «Τι ήρθες να κάνεις;»/ πράος με βλέμμα στοργής χαρωπό.

– «Δάσκαλε, πλάκα κρατώ και κοντύλι!/Γράμματα μάθε μου, που τ’ αγαπώ!»

– «Κάθισε» μου ’πε κι υφαίναν οι αγγέλοι/ όνειρα που έσταζαν σμύρνα και μέλι.

* Το Ογδοο Δημοτικό Σχολείο Τρικάλων.

** Κανούτας Γεώργιος  (1849-1929)  Ιατρός. Δραστήριος και αφιλοκερδής δήμαρχος Τρικάλων επί δεκαπέντε έτη.

Ποπη Μπαλαμωτη – Σπιτα

Φιλόλογος – ποιήτρια

Με τα κόκκινα φύλλα της μαραμένα και τα κλαδιά της να κρέμονται νεκρά, η υπέροχη σκέπη έμοιαζε τώρα με ουρανό δακρύων. Ετσι, μετά πόνου, περιγράφει ο επιστολογράφος της «Κ» τον, βίαιο διά χειρός ανθρώπων, αποχαιρετισμό του στην εικοσάχρονη αμπέλοψη που συντρόφευε τις παρέες με την παχιά σκιά της το καλοκαίρι και με τη δαντέλα των κλαδιών τον χειμώνα, τη λάτρευαν οι μέλισσες κι οι πεταλούδες. Επεσε «Βαρβάρων Θύμα» έγραψε εις μνήμην ο ίδιος σε διπλανό βράχο (φωτογραφία). Για την ιστορία: Η αμπέλοψη, αναρριχώμενο φυτό, ευρύτερα γνωστή ως παρθενόκισσος ο πεντάφυλλος,αναπτύσσεται σε τοίχους, φράκτες, πέργκολες ταχύτατα. Κι ένα μυστικό: Είναι ανθεκτική σε μυκητολογικές ασθένειες και σε προσβολές από έντομα, ενώ δεν έχει υψηλές απαιτήσεις ποτίσματος.