Κύριε διευθυντά
Πριν από μερικά χρόνια είχα επισκεφθεί έναν παλιό καλό μου φίλο, Γερμανό, που νοσηλευόταν σε νοσοκομείο του Ντίσελντορφ ύστερα από ένα άσχημο αυτοκινητικό ατύχημα με σπασμένα ένα χέρι και ένα πόδι και ελαφρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις.
Στον θάλαμο που ήταν ο φίλος μου υπήρχαν άλλα τρία κρεβάτια με ισάριθμους Γερμανούς ασθενείς, που μόλις έμαθαν ότι είμαι Ελληνας, άρχισαν να ωρύονται και να βρίζουν εμένα και τους ομοεθνείς μου λέγοντας ότι είμαστε τεμπέληδες, απατεώνες, καλοπερασάκηδες, κακομαθημένοι. Ηταν τότε που η κρίση στην Ελλάδα ήταν στην κορύφωσή της. Θορυβήθηκα και έσκυψα ντροπιασμένος το κεφάλι. Την άλλη ημέρα που ξαναεπισκέφθηκα τον φίλο μου όλα είχαν αλλάξει. Οι τύποι με κοίταζαν σιωπηλοί, με βλέμμα γεμάτο σεβασμό ανάμεικτο με κάποιον φόβο. «Τι συμβαίνει, ρε Μάνφρεντ;» τον ρώτησα ψιθυριστά. «Τι ηρεμιστικά σας έδωσαν σήμερα και επικρατεί εδώ μέσα άκρα του τάφου σιωπή;». «Τίποτα απ’ αυτά», μου απάντησε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο «ψαγμένος» φίλος μου. «Απλά τους είπα πως, όσο και να φωνάζουν, όσο και να βρίζουν, όταν πεθάνουν, από όποια αρρώστια και να πεθάνουν, αυτή θα έχει όνομα ελληνικό»!
Από περιέργεια έριξα μια ματιά και άρχισα να αντιγράφω σε ένα χαρτάκι την πάθησή τους από τα πινακάκια που ήταν αναρτημένα στα κατωπόδαρα των κρεβατιών τους, ενώ οι Patienten (=πάσχοντες, ασθενείς) του θαλάμου με παρακολουθούσαν άφωνοι και περιδεείς: Ο ένας είχε Gastrenteritis με Hämorrhagie, ο άλλος Pneumonie, βοηθούμενος και από Pneumonothorax και ο τρίτος είχε rheumatische Arthritis. Αποχαιρέτησα την παρέα ευχόμενος σε όλους εγκάρδια περαστικά, ενώ σε λίγο θα έπαιρναν τον φίλο μου για ένα Enkephalogramm. Στο μεταξύ είχαν μπει και οι νοσοκόμες και μοίραζαν Antipyretika, Antiemetika, Antiflogistika, Antiseptika, Antidote και άλλα συναφή… Ο παλιός μου φίλος, τώρα πια, χαίρει αρκετά καλής υγείας και τηλεφωνιόμαστε κατά καιρούς. Πάντα όμως μου λέει ότι έχει το δυσοίωνο προαίσθημα ότι θα πεθάνει από Synkope (=αποπληξία), τουρκιστί νταμπλάς!
Γιωργος Α. Κουρμουσης, Αθήνα
Κόρη του Ρικάρντο και της Ρομίλντα η Σοφία Βιλάνι Σικολόνε έμελλε να γίνει αστέρι φωτοβόλο στο στερέωμα της 7ης Τέχνης, με αναρίθμητους σινεφίλ να υποκλίνονται στο ταλέντο, ομνύοντας στο μεσογειακό ταμπεραμέντο, την αφοπλιστική γοητεία, στα μάτια λαμπηδόνες. Οσκαρική ηθοποιός με την ταινία «Η Ατιμασμένη» του θρυλικού Βιτόριο ντε Σίκα, η Λόρεν έθελξε το ελληνικό κοινό στο «Παιδί και το δελφίνι», που γυρίστηκε με επίκεντρο την Υδρα, υποδυόμενη τη Φαίδρα, μια δεινή καταδύτρια που κέρδιζε τα προς το ζην μαζεύοντας από τον βυθό σφουγγάρια. Με σαρκασμό μαστιγωτικό μαζί και φινετσάτο, η Ιταλίδα απάντησε άπαξ σε ρηχά σχόλια φαιδρών σεξιστών που χαρτογραφούσαν τη σωματοδομή της: «Ο,τι βλέπετε το χρωστώ στις μακαρονάδες». Ο επιστολογράφος της «Κ» εστιάζει μετά γνώσεως στην ευαίσθητη, βαθιά ανθρώπινη πτυχή του χαρακτήρα της.