Στο δεύτερο έτος των σπουδών της στη Σχολή Γεωπονικών Επιστημών, στο Μεσολόγγι, έτυχε να επισκεφθεί ένα θερμοκήπιο. «Με το που μπήκα μέσα και πάτησαν και τα δύο πόδια μου στη γη, ανάμεσα στα φυτά, ο διακόπτης ξαφνικά γύρισε. Ήξερα ότι μόνο αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου, να ασχοληθώ με την καλλιέργεια, και μάλιστα τη βιολογική. Μη με ρωτήσετε γιατί και πώς, δεν ξέρω να σας πω. Απλώς συνέβη. Ερωτεύτηκα!» θυμάται.
Οικογενειακή παράδοση στα αγροτικά δεν υπήρχε, ο πατέρας της ήταν υπάλληλος, η μητέρα της νοικοκυρά. Είχαν κάποια χωράφια, βέβαια, αλλά αυτά παρέμεναν ανεκμετάλλευτα επί χρόνια. Όταν, λοιπόν, η Δήμητρα Τσακίρη επέστρεψε ως πτυχιούχος πια στο χωριό της, το Κυβέρι Αργολίδας, κοντά στο Ναύπλιο, και ανακοίνωσε στους δικούς της ανθρώπους την απόφασή της, οι αντιδράσεις δεν ήταν οι προσδοκώμενες. «Ξέσπασε πόλεμος! Συγγενείς και φίλοι με αντιμετώπιζαν σαν να είχα τρελαθεί. Ειδικά όταν μάθαιναν ότι ενδιαφέρομαι όχι μόνο για τη βιολογική καλλιέργεια αλλά και για τη βιοδυναμική, που επιχειρεί μια ολιστική αντιμετώπιση της φύσης, με έβλεπαν σαν εξωγήινη. Μόνο η μητέρα μου με στήριξε και με ενθάρρυνε. Κανείς άλλος. Έτσι ξεκίνησα», λέει η Δήμητρα Τσακίρη.
στον γενέθλιο τόπο της, την Αργολίδα.
Ήταν 2004 όταν άρχισε για τη νεαρή γεωπόνο η όμορφη περιπέτεια της βιοκαλλιέργειας, με ένα πιστοποιημένο θερμοκήπιο μια σταλιά, μόλις 300 τ.μ. Πλέον κουμαντάρει 120 στρέμματα γης, πιστοποιημένα από την Bio Hellas, στον γενέθλιο τόπο της, την Αργολίδα, κοντά στην πηγή του Ανάβαλου, σε πολύ χαμηλό υψόμετρο. Παράγει πορτοκάλια, μανταρίνια, λεμόνια, περγαμόντα, νεκταρίνια, βερίκοκα, ροδάκινα. Βγάζει το δικό της βιολογικό λάδι. Συντονίζει με μαεστρία τις αγροτικές εργασίες, πουλάει τα προϊόντα της στον πάγκο της στις αθηναϊκές λαϊκές αγορές, φτιάχνει μαρμελάδες, κονφί πορτοκαλιού, σάλτσες και γλυκά κουταλιού (προσφάτως και ζυμαρικά), επιβλέπει την τυποποίησή τους στο εργαστήριό της στα Βασιλικά Κορινθίας. Και δεν κρύβει την αγάπη της για τα λαχανικά. «Ναι, με μαγεύουν τα κηπευτικά – μη γελάσετε που χρησιμοποιώ αυτό το ρήμα, δεν είναι καθόλου υπερβολικό στην περίπτωσή μου. Καλλιεργώ ντομάτες, πατάτες, μαρούλια, καρότα, κρεμμύδια, αγγούρια. Κάθε χρόνο μπαίνει και ένα καινούργιο προϊόν στην γκάμα μου». Φέτος προστέθηκαν γλυκοπατάτες, ενώ πριν από λίγα χρόνια είχε την πρώτη σοδειά (από σπόρο που της έστειλε μια φίλη της από την Αγγλία) του «καπέλου του σεΐχη», μιας σπάνιας κολοκύθας, με εξαιρετικά γλυκιά γεύση, ιδανικής για σούπα και πίτα.
Τα προϊόντα της είναι ευνοημένα από το ήπιο κλίμα της περιοχής, το άφθονο νερό από τα πολλά συγκοινωνούντα πηγάδια, τα πλούσια σε κάλιο εδάφη και τη γειτνίαση των χωραφιών με τη θάλασσα. Η Δήμητρα Τσακίρη προσπαθεί συστηματικά για τη διάσωση ντόπιων, μη εμπορικών ποικιλιών και το 80% των φυτών που καλλιεργεί είναι από τη δική της τράπεζα σπόρων. Το 2013, σε ηλικία μόλις 32 ετών, έγινε πρόεδρος του Συλλόγου Βιοκαλλιεργητών Λαϊκών Αγορών Αττικής (σήμερα έχει τη θέση της αντιπροέδρου). Το 2018 έλαβε το βραβείο Βιοκαλλιέργειας από το περιοδικό «Γαστρονόμος» της εφημερίδας «Η Καθημερινή».
Έχει καταφέρει όχι μόνο να επιβιώσει αλλά και να διακριθεί σε έναν χώρο παραδοσιακά ανδροκρατούμενο. Αντιμετώπισε προκατάληψη, δυσπιστία ή, ίσως, ακόμα και εχθρότητα λόγω του φύλου της; «Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή κάποιοι –και αγρότες, και πελάτες– με έβλεπαν στην καλύτερη περίπτωση σαν αλεξιπτωτίστρια, στη χειρότερη σαν την τρελή του χωριού. Όμως, με το που δοκίμαζαν τα προϊόντα μου, τους κέρδιζα με την ποιότητά τους. Κι έπειτα, επειδή είμαι γεωπόνος κι έχω το πάθος να μοιράζομαι τη γνώση, έχω βοηθήσει πολλούς συναδέλφους. Αυτά τα δύο έγιναν το “διαβατήριό” μου στον χώρο», εξηγεί.
Της ζητώ να μοιραστεί μαζί μου κάτι από όσα έχει μάθει μέχρι τώρα δουλεύουντας στη γη. «Ο αρακάς είναι για μένα το πιο δυνατό φυτό», απαντά. «Φυτεύεται τον Νοέμβριο και η συγκομιδή γίνεται αυτή την εποχή, μέχρι τα τέλη Μαρτίου. Πρέπει, δηλαδή, να καταφέρει να μεγαλώσει και να δώσει καρπό στην καρδιά του χειμώνα. Αν ξεπεράσει τις δυσκολίες, όμως, ο αρακάς είναι πολύ αποδοτικός και αποτελεί πρόκριμα για το πώς θα πάει όλη σου η σοδειά».
Και τι θα συμβούλευε ένα νέο κορίτσι που σκέφτεται να τολμήσει το ίδιο με εκείνη: να γίνει αγρότισσα πρώτης γενιάς; «Είναι αλήθεια ότι δεν έχουν μπει πολλές γυναίκες στον αγροτικό τομέα τα τελευταία χρόνια. Όσες το έχουν κάνει, πάντως, ασχολούνται πολύ σοβαρά και προκόβουν. Σε μια υποψήφια αγρότισσα θα έλεγα να ακολουθήσει την καρδιά της, αν αυτό λαχταρά. Να μην αποθαρρυνθεί από κανέναν και τίποτα. Αν πιστεύει στον εαυτό της και στις δυνάμεις της, θα τα καταφέρει. Φτάνει να έχει υπομονή. Και να μην το βάζει κάτω κάθε φορά που θα αντιμετωπίζει δυσκολίες», λέει η Δήμητρα Τσακίρη. «Το 2018, όταν ο κυκλώνας Ζορμπάς πέρασε από τα μέρη μας, τα χωράφια μου πλημμύρισαν σε ποσοστό 70%. Χάθηκε η σοδειά και μαζί της τρεις μήνες σκληρής δουλειάς. Όμως, η φύση σού μαθαίνει να παρατηρείς και να περιμένεις. Σου διδάσκει την υπομονή και την ταπεινότητα…».