Το απόγευμα της 23ης Ιουλίου 2018 έζησα την κόλαση. Ο πατέρας μου απανθρακώθηκε και η μάνα μου από τη μέση και πάνω κάηκε τόσο πολύ που δεν είχε καν μαλλιά και τα ρούχα της είχαν λιώσει στο δέρμα της, σύμφωνα με μαρτυρία φίλης. Γιατί με τους γονείς μου χαθήκαμε μέσα στον πανικό και στον μαύρο πυκνό καπνό, που έκανε τη μέρα νύχτα, και στον εκκωφαντικό θόρυβο της φωτιάς και του σφοδρού ανέμου.
Γύρω στις 17.30 ανακοινώθηκε στην τηλεόραση η φωτιά στη Νταού. Μετά 10-15 λεπτά κόπηκε το ρεύμα και γύρω στις 18.00 είχαν λαμπαδιάσει οι καλαμιές απέναντι. Η μάνα μου ούρλιαζε «Ιωάννα φεύγουμε τώρα». Και οι τρεις μπήκαμε στο αμάξι της γειτόνισσας, με πορεία προς τη θάλασσα. Στη συμβολή Περικλέους και Ποσειδώνος φρακάραμε. Η φωτιά μας κυνηγούσε από πίσω και από αριστερά. Γύρισα και είδα τις τεράστιες φλόγες στα λίγα μέτρα. «Βγείτε γιατί θα καούμε», ούρλιαξα. Μόλις βγήκαμε, μαύρισε ο ουρανός. Δεν έβλεπα, έπεσα κάτω. Εκεί με έπιασε η φωτιά πίσω και στα χέρια.
Σηκώθηκα ψάχνοντας τους γονείς μου. Δεν είχα καταλάβει ότι καιγόμουν μέχρι που άκουσα τη φωνή ενός κυρίου. «Κοπελιά καίγεσαι πίσω». Από ένστικτο επιβίωσης, όπως καταλαβαίνω τώρα, και εντελώς μηχανικά, πήγα και έπεσα στην κοντινότερη θάλασσα. Πάνω γκρεμός με πεύκα καίγονταν όλα. Δεν μπορούσα να βγω έξω. Είχε κύμα, κρατιόμουν από ένα βράχο για να μη φύγω μέσα. Εβλεπα τα χέρια μου και θυμάμαι να βγαίνει το δέρμα σαν ένα γάντι. Μέσα κρύωνα, έξω η ζέστη πόναγε τις πληγές μου. Ημουν εκεί 5-6 ώρες, μόνη, χωρίς τους δικούς μου, που δεν έπαψα να τους σκέφτομαι, αφού όλες εκείνες τις ώρες το μόνο που έκανα ήταν να προσεύχομαι στην Παναγία να είναι καλά. Με έσωσε ένας Αιγύπτιος ψαράς. Στο νοσοκομείο έμεινα 75 ημέρες. Από αυτές δέκα στη ΜΕΘ. Κόντεψα να πεθάνω, από θαύμα ζω. Η μάνα μου πέθανε στη διπλανή παραλία, ο πατέρας μου δεν ξέρω πού. Οι σκηνές που είδα, φρικιαστικές, θα με στοιχειώνουν για πάντα. Πώς να τις ξεχάσεις; Ανθρωποι τυλιγμένοι στις φλόγες να τρέχουν ουρλιάζοντας. Μανάδες να κρατάνε τα παιδιά τους στην αγκαλιά ζητώντας βοήθεια. Ομως δεν υπήρχε κανείς. Ούτε Πυροσβεστική, ούτε Αστυνομία, ούτε Λιμενικό. Τίποτα. Μας άφησαν να καούμε.
Τώρα παλεύω να φανώ δυνατή, να φτιάξω τη ζωή μου από τις στάχτες. Να θεραπευτώ σωματικά και ψυχικά. Θα πάρει χρόνο, αλλά θα τα καταφέρω κάποτε. Ευτυχώς έχω ανθρώπους δίπλα μου και τους γονείς μου από ψηλά να με προσέχουν.
* Η κ. Ιωάννα Πεταλά ήταν μόνιμη κάτοικος Ματιού.