Το μεσημέρι της Παρασκευής 22 Μαρτίου 2013 ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας υποδέχθηκε εκτάκτως τον αρχηγό των Ανεξάρτητων Ελλήνων (ΑΝΕΛ) Πάνο Καμμένο στο γραφείο του στη Βουλή. Τότε, στην κορύφωση του δράματος της χρεοκοπίας της Κύπρου, οι δύο πολιτικοί ετοιμάζονταν να αναλάβουν δράση διότι εκτιμούσαν ότι η Λευκωσία μάλλον θα αρνούνταν το επώδυνο πακέτο διάσωσης των Βρυξελλών και θα αποχωρούσε υπερηφάνως από την Ευρωζώνη. Αμέσως μετά θα ακολουθούσε η Ελλάδα, η οποία θα ανοιγόταν σε νέες θάλασσες αλλάζοντας κυβέρνηση.
Οι εξελίξεις αποδείχθηκαν λιγότερο ηρωικές αφού η κυπριακή ηγεσία απέφυγε το «Κούγκι» – μια στρατηγική επιλογή στην οποία ο κ. Καμμένος θα επέμενε δύο χρόνια αργότερα, το 2015, να εφαρμοστεί στην Ελλάδα. Σε αυτή τη συνάντηση, που γρήγορα βυθίστηκε στη λήθη, επισημοποιήθηκε ο «πολιτικός αρραβώνας» των δύο ηγετών. Αξίζει να θυμηθούμε ότι στις δηλώσεις τους εκείνη την ημέρα τόνισαν ότι έπρεπε να δημιουργηθεί «παλλαϊκό μέτωπο συμπαράστασης στον κυπριακό λαό» και κατήγγειλαν για τη στάση τους τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, τον τότε υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα και τον τότε διοικητή της ΤτΕ Γιώργο Προβόπουλο. Αυτόπτες μάρτυρες ήταν ο Νότης Μαριάς από την πλευρά των ΑΝΕΛ και οι κ. Νίκος Παππάς και Πάνος Σκουρλέτης από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Μάλιστα έγκυρες πηγές αναφέρουν ότι ο κ. Παππάς είχε πρώτος διαβλέψει τη σύγκλιση συμφερόντων των δύο κομμάτων αμέσως μετά τις διπλές εκλογές του 2012.
Στις αρχές του 2012 ο κ. Καμμένος συμπέρανε ότι η προσφορά του στη Νέα Δημοκρατία είχε ολοκληρωθεί. Πρωτοπόρος στον αντιμνημονιακό αγώνα που αρχικά είχε προκρίνει ο κ. Σαμαράς, είχε δει τον εαυτό του να αποθεώνεται από τους «αγανακτισμένους» της εθνικιστικής δεξιάς και αντιλήφθηκε ότι δεν είχε τίποτα να κερδίσει από μια πρόωρη «κωλοτούμπα». Συνεννοήθηκε με τους «ασυμβίβαστους» της Ν.Δ., οργάνωσε ανταρσία καταψηφίζοντας το δεύτερο μνημόνιο και ίδρυσε τους ΑΝΕΛ με μια ανάρτηση στο Twitter.
Προπομπός του Τραμπ
Είναι εύκολο να υποτιμήσει κανείς την πολιτική δράση του κ. Καμμένου, αλλά είναι γεγονός ότι εξέφρασε πρώτος σε ευρωπαϊκό επίπεδο ένα αμάλγαμα λαϊκισμού και εθνικισμού που κυριάρχησε λίγα χρόνια αργότερα όταν πολιτικοί όπως ο Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ, ο Νάιτζελ Φάρατζ στη Μεγάλη Βρετανία και ο Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία επένδυσαν σε θεωρίες συνωμοσίας και εκτοξεύτηκαν μέσα από την αξιοποίηση του Twitter.
Στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 οι ΑΝΕΛ, ενισχυμένοι από την «αποκάλυψη» του κ. Καμμένου ότι «μας ψεκάζουν», απέσπασαν 10,61% και εξέλεξαν 33 βουλευτές. Στις 17 Ιουνίου 2012 προσγειώθηκαν ομαλά στο 7,51%. Είκοσι βουλευτές ανέλαβαν να εκπροσωπήσουν το κόμμα στο Κοινοβούλιο. Αυτές οι επιδόσεις εντυπωσίασαν την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ενώ η σύμπτωση απόψεων σε επίπεδο λόγου και προγράμματος ήταν σχεδόν συγκινητική. Ηταν λοιπόν θέμα χρόνου τα δύο αυτά κόμματα να συνεργαστούν για τη διάσωση της χώρας.
Για τη διάσωση της χώρας έσπευσε να συνεργαστεί με τους ΑΝΕΛ ο κ. Μαριάς (που εξελέγη ευρωβουλευτής το 2014, αλλά το 2015 διαφώνησε με την ευρωπαϊκή στροφή του κόμματος παραμένοντας ωστόσο στην Ευρωβουλή έως σήμερα!), ο επικεφαλής της «Πυρίκαυστου Ελλάδος» Κώστας Ζουράρις, ο εκ Πατρών Χριστιανοδημοκράτης Νίκος Νικολόπουλος και η κυρία Ραχήλ Μακρή. Δεν έλειψαν οι αναταράξεις. Η κυρία Μακρή απείλησε τον κ. Καμμένο με εξώδικο και φωτογράφισε την ηγετική ομάδα του κόμματος με το κρυπτικό tweet «ο τρελός του Αιγίου, η όρκα και ο ξάδελφος γυμνοσάλιαγκας». Η διαγραφή της ανακοινώθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2014.
Η εσωκομματική κρίση ξεπεράστηκε στο συνέδριο του Νοεμβρίου, όταν απέστειλαν χαιρετισμό δύο εκκολαπτόμενοι αστέρες της Ευρώπης, ο Βρετανός Νάιτζελ Φάρατζ και ο Ιταλός κωμικός και ιδρυτής του κόμματος των Πέντε Αστέρων Μπέπε Γκρίλο. Το πραγματικό ενδιαφέρον όμως ήταν επικεντρωμένο στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Ο βουλευτής του κόμματος ηθοποιός Παύλος Χαϊκάλης (γνωστός από τον ρόλο της γιαγιάς στους «Μήτσους» και άλλες συμμετοχές σε κωμικές σειρές) κατήγγειλε στις 19 Δεκεμβρίου 2014 ότι κάποιοι επιχείρησαν να τον χρηματίσουν με 2-3 εκατ. ευρώ (!) για να ψηφίσει τον υποψήφιο της κυβέρνησης Σταύρο Δήμα. Ο Λάκης Λαζόπουλος πρωτοστάτησε στην αποκάλυψη, καθώς έγινε γνωστό ότι είχε επιμεληθεί το μοντάζ του υποτιθέμενου οπτικοακουστικού υλικού με την απόπειρα χρηματισμού. Ο εισαγγελέας κ. Παναγιωτακόπουλος που διερεύνησε την υπόθεση διαπίστωσε ότι «δεν επιβεβαιώνονται οι καταγγελίες».
Επτά μήνες μετά, στις 17 Ιουλίου 2015 ο κ. Χαϊκάλης ορκίστηκε υφυπουργός Κοινωνικών Ασφαλίσεων μπροστά στον άυπνο πρωθυπουργό που τον κοιτούσε έκπληκτος έχοντας μόλις επιστρέψει από την «πολύωρη διαπραγμάτευση» με την κυρία Μέρκελ. Δεκαπέντε ημέρες νωρίτερα, στις 2 Ιουλίου 2015, τρεις ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά χρονικά ο κ. Καμμένος είχε διαβεβαιώσει παρουσία του πρωθυπουργού ότι «ο στρατός θα εγγυηθεί την ασφάλεια στο εσωτερικό της χώρας». Ευτυχώς, η κυρία Μέρκελ είχε τόση υπομονή ώστε δεν χρειάστηκε. Τριάμισι χρόνια μετά ανταμείφθηκε με ένα ειδυλλιακό δείπνο στον Πειραιά.
Οι κρυφές «πηγές»
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου σχηματίστηκε τα μεσάνυχτα των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου 2015, σαν να ήταν κάτι αυτονόητο. Δεν χρειάστηκε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση ενώ, πέραν του κ. Καμμένου, τέσσερις βουλευτές των ΑΝΕΛ ανέλαβαν κυβερνητικά αξιώματα. Το κόμμα είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του 4,75% των πολιτών. Στις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου 2015 οι ΑΝΕΛ απέσπασαν 3,69%. Οι δημοσκοπήσεις προεξοφλούσαν ότι το κόμμα δεν θα κατορθώσει να εισέλθει στη Βουλή –προκαλώντας την μήνιν του κ. Καμμένου–, αλλά οι επιστήμονες είχαν μάλλον υποεκτιμήσει δύο πηγές υποστήριξης των ΑΝΕΛ, τις ενορίες παλαιοημερολογιτών και ορισμένες κοινότητες Ποντίων της Βορείου Ελλάδος.
«Κράτα με να σε κρατώ»
Στα επόμενα χρόνια ο κ. Καμμένος διαφήμιζε τις καλές σχέσεις του τόσο με τη Ρωσία, όσο και με τις ΗΠΑ, ενώ η συνεργασία του με τον πρωθυπουργό ήταν άριστη. Ο κ. Τσίπρας συχνά εμφανιζόταν ενθουσιασμένος με τον κ. Καμμένο – ιδίως με την ευκολία του στο καλαμπούρι. Ομως, εκείνο που εκτιμούσε ο πρωθυπουργός δεν ήταν το καλαμπούρι, αλλά η κοινοβουλευτική στήριξη και η κυβερνητική συναντίληψη. Γι’ αυτό κάλυψε τον κ. Καμμένο, όχι μόνο στην υπόθεση της πώλησης όπλων στη Σαουδική Αραβία, αλλά ακόμα και στη σύγκρουσή του στο υπουργικό συμβούλιο με τον Νίκο Κοτζιά, η οποία οδήγησε στην παραίτηση του υπουργού Εξωτερικών.
Μόνο που ο κ. Κοτζιάς δεν εργαζόταν μόνο σε διπλωματικό επίπεδο για τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και σε κοινοβουλευτικό, σχεδόν αθόρυβα, με αποτέλεσμα ο κ. Καμμένος να διαπιστώσει έκπληκτος ότι αρκετοί βουλευτές του συζητούσαν σοβαρά το ενδεχόμενο να υποστηρίξουν τη συμφωνία των Πρεσπών και να «μεταναστεύσουν» στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όλα αυτά δεν μπορεί παρά να έγιναν σε γνώση του πρωθυπουργού. Αν αυτό το σενάριο επαληθευτεί, τότε ο υπουργός Αμυνας, σχεδόν έξι χρόνια έπειτα από εκείνο το ραντεβού με τον κ. Τσίπρα, θα αποχωρήσει από την κυβερνητική «τσόχα» έχοντας χάσει το κόμμα που ίδρυσε. Ποιος θα φανταζόταν ότι ένας πολιτικός συνεταιρισμός που ξεκίνησε για τη διάσωση της Κύπρου θα βυθιζόταν άδοξα μέσα στις Πρέσπες…