Στην επόμενη Βουλή η Νέα Δημοκρατία ως πλειοψηφία, ή δεν θα ασχοληθεί κατά την πρώτη Σύνοδο με τις προτεινόμενες για αναθεώρηση διατάξεις ή θα τις καταψηφίσει, όπως έχει δικαίωμα. Στην περίπτωση αυτή, για την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας θα τηρηθεί η διαδικασία του άρθρου 32, η εφαρμογή της οποίας όμως δεν φαίνεται ότι θα καταλήξει, με τις απαιτούμενες αυξημένες πλειοψηφίες, σε εκλογή Προέδρου. Το αποτέλεσμα, βάσει των προβλέψεων του Συντάγματος, θα είναι να έχουμε εκ νέου εκλογές στις αρχές του 2020 – εξέλιξη που θα είναι καταστροφική τόσο για την προς τα έξω αξιοπιστία της χώρας, αφού η κυβερνητική αστάθεια θα παρατείνεται με έκδηλες τις εντεύθεν δυσμενείς συνέπειες, αλλά και για το εσωτερικό. Μεταξύ άλλων, τα οικονομικά του κράτους δεν μπορεί να αντέξουν δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις.
Τι προτείνεται: η Ν.Δ. να δεχθεί, από τις προτεινόμενες για αναθεώρηση διατάξεις, έστω μόνον αυτή του άρθρου 32, οπότε τη διάταξη αυτή θα υπερψηφίσουν περισσότεροι από 180 βουλευτές, αφού όλα τα κόμματα συμφωνούν με την «ανάγκη» η όποια διαδικασία για την εκλογή ΠτΔ να μην καταλήγει σε διάλυση της Βουλής. Ομως, όπως γίνεται δεκτό (βλ. και Π. Παραρά στην «Καθημερινή», 29.12.2018), η πρόταση αναθεώρησης της παρούσας Βουλής δεσμεύει την επόμενη μόνον ως προς την «κατεύθυνση», όχι δε και ως προς το περιεχόμενο. Τη δέσμευση από την «κατεύθυνση» δεν δεχόταν μέχρι πρότινος η Ν.Δ., η οποία τώρα δεν είναι υποχρεωμένη, για την απεμπλοκή εκλογής ΠτΔ και Βουλής, να αποδεχθεί την τελείως παράλογη διαδικασία ανάδειξης του αρχηγού του κράτους που προτείνει η κυβέρνηση.
Ετσι, στην επόμενη Βουλή, η Ν.Δ. με τους 151 τουλάχιστον βουλευτές που θα διαθέτει, μπορεί να αναθεωρήσει το άρθρο 32 (αρκεί αυτή η πλειοψηφία, εφόσον στην προηγούμενη Βουλή το είχαν υπερψηφίσει περισσότεροι από 180 βουλευτές) και να ορίσει, π.χ., ότι ο ΠτΔ εκλέγεται από τη Βουλή με πλειοψηφία δύο τρίτων (200), ή τριών πέμπτων (180), άλλως από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών (151 τουλάχιστον). Με άλλα λόγια, η Βουλή του προσεχούς Οκτωβρίου (αναθεωρητική) μπορεί να αναθεωρήσει το άρθρο 32 με τη διαδικασία που προεκτέθηκε, αμέσως δε μετά να εκλέξει και τον ΠτΔ, έστω μόνο με την κυβερνητική πλειοψηφία, και να συνεχίσει τον βίο της μέχρι εξαντλήσεως της τετραετίας. Τα παραπάνω είχα υποστηρίξει, μεταξύ άλλων, ως εισηγητής σε ημερίδα που είχε διοργανώσει (10.12.2018) η Ενωση Ελλήνων Συνταγματολόγων, με θέμα τη διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος.
Ενθερμα λοιπόν επικροτείται η νέα τοποθέτηση του εισηγητή της Ν.Δ. Κ. Τασούλα, κατά την τελευταία συνεδρίαση της Επιτροπής για την αναθεώρηση (30.1.2019), ο οποίος δήλωσε ότι το κόμμα του ψηφίζει το άρθρο 32, συμφωνεί να δεσμευθεί ως προς την «κατεύθυνση» και προτείνει, για την εκλογή ΠτΔ, τις τρεις παραπάνω ψηφοφορίες (βλ. ρεπορτάζ της Αριστοτελίας Πελώνη στην «Καθημερινή», 1-2-2019).
Αποδεχόμενη την προταθείσα λύση, η Νέα Δημοκρατία θα εισφέρει τα μέγιστα, διότι αποφεύγεται ο κίνδυνος πρόωρης διάλυσης της Βουλής. Δοθέντος δε ότι η Ν.Δ. έχει προτείνει εξαρχής την αναθεώρηση του άρθρου 32, αλλά μόνον προς την κατεύθυνση να αποσυνδεθεί η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας από τη διάλυση της Βουλής, έπεται ότι η πρόταση αυτή εμπεριέχεται στην αντίστοιχη πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία, εντεύθεν, αζημίως μπορεί να υπερψηφίσει και η Ν.Δ., μη δεσμευόμενη για την περαιτέρω διαδικασία που ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει. Ενδεχόμενες δε μεθοδεύσεις της κυβέρνησης, ώστε να μη λυθεί άμεσα, έστω μόνο το σπουδαίο αυτό ζήτημα, θα επιβεβαιώνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ουδόλως ενδιαφέρεται να διορθώσει τα πράγματα και η αναθεώρηση που προτείνει είναι απλώς προσχηματική.
* Ο κ. Πέτρος Ι. Παραράς είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, επίτιμος αντιπρόεδρος ΣτΕ.