Φεύγοντας από το Μέγαρο Μαξίμου την 23η Οκτωβρίου του 2008, παραιτούμενος από υπουργός Επικρατείας, θυμάμαι τον αγαπημένο φίλο Γιάννη Αγγέλου να μην μπορεί να συγκρατήσει τη συγκίνησή του και να μου επαναλαμβάνει συνεχώς «είναι άδικο». Παρόντος του τότε πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, για να ελαφρύνω την ήδη βαριά ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί από το δήθεν σκάνδαλο Βατοπεδίου, θύμισα μια γελοιογραφία του Αρκά. Ηταν ο «ισοβίτης» που τον πήγαιναν αλυσοδεμένο στο εκτελεστικό απόσπασμα. Βλοσυροί οι φρουροί τον ακούνε να τους λέει: «Παιδιά κάποτε θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε…». Ο Γιάννης δεν γέλασε, ούτε και ο Καραμανλής. Εγώ σηκώθηκα από τον καναπέ, αποχαιρέτησα και δεν ξαναμπήκα στο Μαξίμου. Ο δρόμος της εξόδου μου από την πολιτική είχε ήδη ξεκινήσει.
Πέρασα από δύο εξεταστικές επιτροπές της Βουλής και από μία προανακριτική. Τον Νοέμβριο του 2010 και ενώ έπειτα από συνεδρίαση και σφοδρή συζήτηση δώδεκα ωρών της Εθνικής Αντιπροσωπείας –την οποία παρακολούθησα από την τηλεόραση αρνούμενος να συμμετάσχω με ομιλία μου όπως είχα το δικαίωμα– άρχισε η ψηφοφορία. Ανέμενα πως οι 165 βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας ΠΑΣΟΚ θα με παρέπεμπαν στο δικαστικό συμβούλιο και πιθανόν στο Ειδικό Δικαστήριο. «Δεν ανησυχώ για εμένα κ. Παπανδρέου. Εγώ θα δικαιωθώ. Ανησυχώ γι’ αυτόν τον τόπο εάν τυχόν ποτέ σας εκλέξουν πρωθυπουργό, με τις δόλιες μεθοδεύσεις που ακολουθείτε», είχα πει στην ομιλία μου στον Γιώργο Παπανδρέου λίγους μήνες νωρίτερα.
Η δικαίωση έμελλε να έλθει από τους αντιπάλους μου ξημερώματα 17 Νοεμβρίου 2010, όταν σχεδόν τριάντα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ψήφισαν υπέρ μου. Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, ο ΛΑΟΣ και κάποιοι ανεξάρτητοι βουλευτές επίσης ψήφισαν υπέρ της αθώωσής μου. Η σκευωρία είχε ήδη καταπέσει. Τον επόμενο χρόνο οδήγησα στη Δικαιοσύνη τον ιδιοκτήτη ενός μεγάλου τηλεοπτικού σταθμού (Alpha) και τρεις δημοσιογράφους οι οποίοι και μετά την παραίτησή μου συνέχισαν να με συκοφαντούν. Καταδικάστηκαν άπαντες. Το 2017 αθωώθηκαν από τα ποινικά δικαστήρια όλοι οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι και το «σκάνδαλο» απεδείχθη η τέλεια σκευωρία.
Δέκα χρόνια μετά την αποχώρησή μου δέχθηκα την τιμητική πρόταση του Κυριάκου Μητσοτάκη και είμαι υποψήφιος βουλευτής. Δεν θα κρύψω πως ο ένας από τους δύο λόγους της επιστροφής μου είναι η ηθική δικαίωση από τον λαό. Ο πρώτος, όμως, είναι η άποψη που διατύπωσα πέρυσι στους φοιτητές μου στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου όταν με ρώτησαν εάν προτιμώ τη δημοσιογραφία, το πανεπιστήμιο ή την πολιτική. Τους απάντησα ως εξής: «Στη δημοσιογραφία αναδεικνύεις ένα πρόβλημα. Στο πανεπιστήμιο το αναλύεις. Στην πολιτική το λύνεις». Αυτό με ενδιαφέρει στην πολιτική. Oπως με τους συνεργάτες μου το 2005, πρωτεργάτες εμείς στην Ευρωπαϊκή Eνωση, έφερα με νόμο αλλά και στην πράξη την ψηφιακή εποχή στην Ελλάδα. Δημιουργήσαμε τότε τις βάσεις για το περίφημο ψηφιακό μέρισμα (αυτό που επιτρέπει την ανάπτυξη της τηλεϊατρικής, του τηλε-εμπορίου, καθώς και την αύξηση της δυνατότητας μετάδοσης μεγάλου όγκου ψηφιακών δεδομένων). Eνιωσα έτσι περήφανος, διότι έλυσα ένα πρόβλημα πολύ πριν από το 2012, όπως ήταν η υποχρέωση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Oταν ίδρυσα το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο ένιωσα ότι έσωσα από τη λήθη και ίσως από την καταστροφή 100 χρόνια ιστορίας της χώρας μας αποτυπωμένης στο σελιλόιντ. Oταν έκανα την πρώτη στην Ελλάδα δημόσια διαβούλευση νομοσχεδίου (για τα περιφερειακά ΜΜΕ) μέσω Iντερνετ, ένιωσα κάτι καινούργιο να γεννιέται. Oταν εφάρμοσα πρώτος τη Διαύγεια στις κρατικές διαφημίσεις δημοσιεύοντας όλα τα στοιχεία στο Διαδίκτυο, εκπλήρωσα μια αναγκαία συνθήκη για τη διαφάνεια στον τόπο μας.
Υπάρχουν πολλοί ακόμη λόγοι που αποδεικνύουν ότι εάν σε ενδιαφέρει να λύνεις προβλήματα πρέπει να ασχολείσαι με την πολιτική και να αντιστρέφεις το ερώτημα σε «γιατί εσύ δεν ασχολείσαι»; Πεποίθησή μου ήταν πάντα πως η πολιτική έχει ανάγκη από ανθρώπους οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη την πολιτική. Η τελική κρίση ως προς εμένα ανήκει στους ψηφοφόρους του Βόρειου τομέα της Β΄ Περιφέρειας Αθηνών.
* Ο κ. Θόδωρος Ρουσόπουλος είναι υποψήφιος βουλευτής Ν.Δ. στον βόρειο τομέα της Β΄ Αθηνών.