Τελικά αποδεικνύεται ότι «το ματσάκι» δεν γυρίζει και ότι μερικές φορές η αλλαγή γηπέδου και η αλλαγή μπάλας (για να μιλήσουμε με όρους ποδοσφαιρικούς) δεν αρκούν, αν η ομάδα δεν τραβάει. Στην τελική ευθεία για τις εθνικές εκλογές αυτό που κυριάρχησε ως αίτημα από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και της ηγεσίας του προς τους πολίτες ήταν το «δώστε μας την ευκαιρία να κυβερνήσουμε με το δικό μας πρόγραμμα». Πολύ βολικά το αίτημα αυτό βάζει μια παρένθεση στα τελευταία 4,5 χρόνια, λες και για το διάστημα αυτό δεν κυβέρνησε τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ (και ο εταίρος ΑΝ.ΕΛ., βεβαίως). Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να υποστηρίζουν ό,τι θέλουν για το διάστημα αυτό. Ωστόσο το μνημονιακό πλαίσιο που επιβλήθηκε, το τρίτο μνημόνιο από το 2015 και μετά, ήταν αποτέλεσμα της δικής τους διακυβέρνησης, υπήρξε “επίτευγμα” της διαπραγματευτικής δεινότητας της κυβερνητικής ηγεσίας. Το «χαλινάρι» στο δικό τους πρόγραμμα διακυβέρνησης ήρθε από τους δικούς τους χειρισμούς. Σε κάθε περίπτωση, ένα ιδεατό περιβάλλον άσκησης πραγματικής πολιτικής, δηλαδή συνθήκες εργαστηρίου, δεν μπορεί να υπάρξει. Η πραγματικότητα πάντοτε θέτει περιορισμούς. Αυτό που εν πολλοίς δείχνουν να παραγνωρίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ ή απλώς δεν θέλουν να παραδεχθούν, είναι ότι σε σημαντικό βαθμό η αποδοκιμασία των ψηφοφόρων αφορά τις επιδόσεις της κυβέρνησης στα ζητήματα της καθημερινότητας, εκεί που η κυβέρνηση είχε το περιθώριο να κάνει δικές της επιλογές. Αφορά θέματα όπως οι συγκοινωνίες, όπου στις ώρες αιχμής οι συρμοί του ηλεκτρικού διέρχονται ανά διαστήματα μεγαλύτερα των 10 λεπτών ενώ η κατάσταση στα λεωφορεία είναι τρεις φορές χειρότερη. Αφορά τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας, εκεί που από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ δηλώνουν υπερήφανοι για την δωρεάν πρόσβαση σε όλους ανεξαιρέτως. Το ζητούμενο δεν είναι απλώς να μπορεί κάποιος να μπει στο νοσοκομείο, το ζητούμενο είναι η ποιότητα της περίθαλψης που θα λάβει εκεί. Αφορά το μείζον ζήτημα του μεταναστευτικού, όπου οι θεωρητικές διακηρύξεις περί ευαισθησίας και αριστερής ανθρωπιστικής προσέγγισης αναμετρώνεται με την πραγματικότητα της Μόριας. Αφορά την ασφάλεια, όπου η αγωνία των πολιτών για την καθημερινότητά τους έγινε συχνά αντικείμενο χλευασμού από ανθρώπους που απλώς έδειχναν να αδυνατούν να την κατανοήσουν.
Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους τομείς της καθημερινότητας όπου δοκιμάστηκε και βαθμολογήθηκε από τους πολίτες η επάρκεια της απερχόμενης κυβέρνησης. Ζητώντας τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ την ευκαιρία να κυβερνήσουν πραγματικά, αυτό που επί της ουσίας διεκδίκησαν προεκλογικά ήταν να «μηδενίσει το κοντέρ» να τους συμπεριφερθούν οι πολίτες σαν να μην κυβέρνησαν ποτέ, να τους δώσουν λευκή επιταγή και να ξεχάσουν όσα έζησαν τα τελευταία 4,5 χρόνια.
Δεύτερος σημαντικός πυλώνας της προεκλογικής εκστρατείας από την πλευρά της απερχόμενης κυβέρνησης ήταν ότι οι πολίτες δεν θα επιτρέψουν στο παλιό, αυτό που κατέστρεψε την χώρα, να επανέλθει στην εξουσία. Βεβαίως, πολλές από τις παθογένειες του παλιού όχι απλώς επιβίωσαν την περίοδο διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ενδυναμώθηκαν. Ενδεικτικά, ο εναγκαλισμός με ισχυρές μειοψηφίες και η υπεράσπιση των συμφερόντων τους, η λογική του πελατειακού κράτους, των μετακλητών, των συμβασιούχων, της ομηρείας. Τα προσκόμματα στη λειτουργία θεσμών και Αρχών και η διαρκής προσπάθεια υπονόμευσης της ανεξαρτησίας τους. Η προσπάθεια οικοδόμησης ενός νέου συστήματος διαπλοκής.
Μετά την ήττα στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να ανακλύπτει ξαφνικά τη μεσαία τάξη και τα στελέχη του άρχισαν να απαρριθμούν τα καλά που έχουν κάνει για αυτήν, εγκαταλείποντας εν μία νυκτί την αφήγηση της «οικονομικής πολιτικής με ταξικό πρόσημο». Η σημερινή ήττα καταδεικνύει ότι η αποδοκιμασία των πολλών (που ανεπιτυχώς επιχείρησε να οικειοποιηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε έναν ακόμη από τους πολλούς διχασμούς της πορείας του των τελευταίων χρόνων) έχει πολύ περισσότερα και βαθύτερα αίτια. Και η κατανόησή τους είναι, τελικά, το κρίσιμο προκειμένου να καταφέρει να διατηρήσει την επαφή του με τους πολλούς.