«Η Ευρώπη περνούσε στην εποχή των εισαγγελέων: l Την Ευρώπη δεν την αγαπούσαν πια· η Ευρώπη δεν αγαπούσε πια τον εαυτό της». l Τα λόγια αυτά του Μίλαν Κούντερα l (από το συναρπαστικό δοκίμιό του «Συνάντηση», 2009) l θυμήθηκα καθώς μαθαίναμε τις αντιδράσεις διαφόρων «προοδευτικών» ευρωπαϊκών κύκλων κατά της απόφασης της νέας προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής να ορίσει κι έναν αντιπρόεδρο με αρμοδιότητα «την προστασία του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής» l (τον δικό μας Μαργαρίτη Σχοινά). l Θυμήθηκα βέβαια και όσα ο τρισκατάρατος l -για τους ίδιους και περισσότερους «κύκλους»- l Μισέλ Ουελμπέκ έχει γράψει στα βιβλία του για τους κινδύνους που απειλούν l ή και διαβρώνουν ήδη l τον τρόπο ζωής των λαών της Ευρώπης. l Αυτά είναι φτου κακά για κάποιους της γηραιάς, τω όντι, ηπείρου. l Γιατί; l Επειδή «ρατσιστές ή/και ακροδεξιοί» έχουν χρησιμοποιήσει τον «όρο» «ευρωπαϊκός τρόπος ζωής». l Και λοιπόν; l Να τους τον χαρίσουμε; l Εχουμε καταντήσει να φοβόμαστε να υπερασπιστούμε βασικές αξίες του τρόπου ζωής και του πολιτισμού μας. l Μας έχει συμβεί κι εδώ αυτό, χρόνια τώρα, και για πολλά βασικά. l Την πατρίδα λ.χ. l Κινδυνεύεις να θεωρηθείς «εθνικιστής» ή «ακροδεξιός» αν την επικαλεστείς. l Εξοστρακισμένη ακόμα κι ως λέξη. l
Η Ευρώπη έχει περάσει στην εποχή των τα φαιά φερόντων «προοδιστών». l Η Ευρώπη δεν αγαπάει πια τον εαυτό της. l Απόκοντα κι η φωτιοκαμένη γωνίτσα μας. l
Εχει δίκιο ο Μητσοτάκης. l Δεν έχει νόημα να βάλουν τον Τσίπρα και επίσημα στο κάδρο της σκευωρίας Novartis. l Οι πάντες, και προ πολλού, έχουμε αντιληφθεί τι αθλιότητες έγιναν, κι από ποιους. l Εξαιρούνται, είπαμε, οι εθελοτυφλίτες και οι σανοφάγοι. l Αυτούς δεν τους πείθεις κι αν τους πείσεις, που λέει κι ο Αριστοφάνης. l Ποιος ο λόγος λοιπόν να σερνόμαστε μήνες με τον Ηγούμενο του Ρασπούτιν Σε Νέες Περιπέτειες, l ηρωοποιώντας τον κιόλας στα μάτια των ανωτέρω εξαιρουμένων; l Αλλωστε, ανάγκη πάσα να αποτοξινωθούμε λιγάκι απ’ αυτόν. l Αρκετά τόσα χρόνια εκτεθειμένοι στην τοξική ακτινοβολία του. l
Τσίπρας στη ΔΕΘ, περί ενδεχόμενης δίωξής του για σκευωρία Novartis: «Ας έρθουν. Σας περιμένω!». l Σε τι διαφέρει αυτό από το «Σας έχω! Ολοι σας και μόνος μου!» του Πολάκη; l Αλλη φάτσα, ούνα ράτσα. l
Αποσπασματικά άντεξα τον Τσίπρα ομιλούντα στη ΔΕΘ, αλλά σε κάποιο σημείο ξεράθηκα στα γέλια: l Οι φαν από κάτω, που από την αρχή χειροκροτούσαν έξαλλα το ηττηθέν σαΐνι τους l (σα νά ’θελαν να ξορκίσουν την ακατάποτη ως φαίνεται πίκρα τους) l συνέχισαν να χειροκροτούν αφιονισμένα ακόμη και όταν ο «άχαστος» απαριθμούσε, l έτσι, για ξεκάρφωμα, l δυο τρία «λάθη ή αστοχίες» της πρωθυπουργίας του. l Τον επευφημούσαν για τις πατάτες του! l
(Πώς κάνουν οι νεοδημοκράτες μόλις δουν τον Καραμανλή τον Κατάλληλο; l Ετσι). l
Ναι, σωστό είν’ αυτό που σκέφτεστε: l Ο Τσίπρας είναι ο τύπος που δεν μπορώ ν’ αντέξω. l Κάθε φορά που τον βλέπω, κάτι σωματικό με πιάνει. l Κάποιοι γοητεύονται μ’ αυτόν. Εγώ παθαίνω το αντίθετο l -μόνο που αυτά τα λόγια δεν είναι δικά μου, l ο Χρήστος Λούλης το διατύπωσε έτσι, μιλώντας στο «Πρώτο Θέμα». l Είμαι ομοιοπαθής βεβαίως, αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που θα πάω να δω την ταινία του Γαβρά. l Δεν είμαι μαζόχα, να φρικάρω ανακαλώντας τα καμώματα Βαρουφάκη και Τσίπρα το αγχώδες εκείνο πρώτο εξάμηνο του ’15 l -μου φτάνει που τα ξαναέζησα διαβάζοντας το φοβερό βιβλίο-ντοκουμέντο «Η τελευταία μπλόφα» των Βαρβιτσιώτη και Δενδρινού. l Στην ταινία θα πάω μόνο επειδή είμαι περίεργος να δω πώς ενσαρκώνει ο Λούλης τον Βαρουφάκη. l Από παλιά παρακολουθώ τις απολαυστικές μεταμορφώσεις αυτού του χαρισματικού ηθοποιού. l Ο άλλος, ο ορίτζιναλ, μόνο ανία μου προκαλεί πια.