Tα εσωκομματικά του ΚΙΝΑΛ θυμίζουν περισσότερο ένα επαναλαμβανόμενο έργο: Ενώ η παράταξη επιχειρεί να αποκτήσει μια ευδιάκριτη πολιτική ταυτότητα, οι διαφορετικές τάσεις και η διαρκής –ξεκάθαρη ή υποβόσκουσα– αμφισβήτηση της ηγεσίας καθιστά το εγχείρημα σύνθετο.
Το διάστημα που διανύουμε είναι ιδιαίτερα κρίσιμο για το κίνημα. Οι εσωτερικές διεργασίες, που θα κορυφωθούν με τη συνδιάσκεψη και το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, θα διαμορφώσουν την πορεία του, ενδεχομένως και σε ορίζοντα τετραετίας. Πορεία η οποία δεν αφορά μόνο το ΚΙΝΑΛ, αλλά μπορεί να καθορίσει αποφάσεις που αφορούν συνολικά τη χώρα (όπως ο εκλογικός νόμος και η ψήφος των αποδήμων). Ας δούμε, λοιπόν, πώς διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή τα στρατόπεδα εντός της παράταξης.
Η Φώφη Γεννηματά και ο στενός πυρήνας γύρω της βρίσκεται μονίμως υπό απειλή, ωστόσο έχει αποδείξει ότι ξέρει να επιβιώνει. Σε σημαντικό βαθμό, επειδή «ελέγχει» τα κομματικά όργανα. Διαθέτει την πλειοψηφία σε Κεντρική Επιτροπή και –κυρίως– Πολιτικό Συμβούλιο (στο οποίο η πλευρά Ανδρουλάκη έχει μόλις έναν εκπρόσωπο), ενώ και στη νέα κοινοβουλευτική ομάδα δεν εξελέγησαν σημαντικά στελέχη που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν «πονοκεφάλους». Ενα σημαντικό κρας τεστ για την πλευρά Γεννηματά θα είναι το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Αν καταφέρει να αναδείξει νέα ηγεσία χωρίς εμπόδια και να το μετατρέψει ουσιαστικά σε «μη γεγονός», τότε δύσκολα θα απειληθεί στη συνέχεια.
Στην αντίπερα όχθη, ιδιαίτερα σημαντικός, αν και «αφανής», είναι ο ρόλος της πλευράς του Γ. Παπανδρέου. Τόσο ο πρώην πρωθυπουργός όσο και ο έτερος βουλευτής του ΚΙΔΗΣΟ, Χ. Καστανίδης, είναι δεδομένα οι πιο «αριστερόστροφες» φωνές του ΚΙΝΑΛ στη Βουλή. Γεγονός το οποίο υπογείως έχει παίξει ρόλο συνολικά στην οξεία αντιπολιτευτική ρητορική απέναντι στη Ν.Δ. Προς το παρόν, ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου δεν έχει εμπλακεί ουσιαστικά στα εσωκομματικά, με τον συγκεκριμένο ρόλο να έχει αναληφθεί από στελέχη που βρίσκονται κοντά του, περιφρουρώντας οποιαδήποτε πιθανή απόκλιση από την «αντιδεξιά» πορεία.
Οσον αφορά τον Ν. Ανδρουλάκη, παρότι κάποιοι το ανέμεναν μετά τις εκλογές, δεν δείχνει πρόθεση να «βγει μπροστά». Ενώ ασκεί κριτική –ανά περιπτώσεις δριμεία–, φαίνεται πως κρατά στάση αναμονής. Εν αντιθέσει με στελέχη της επιρροής του, που σε υψηλούς τόνους καταλογίζουν στην ηγεσία ανοικτά ότι έχει δημιουργήσει ένα ισχυρό κέντρο εξουσίας, χαράσσοντας την κομματική γραμμή μονομερώς. Κατηγορίες οι οποίες θα κλιμακωθούν εάν στο επερχόμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν υπάρξουν ανοικτές και συλλογικές διαδικασίες.
Αντίθετα, σε σύμμαχο της Φ. Γεννηματά έχει εξελιχθεί η μικρή συνιστώσα της Ανανεωτικής Αριστεράς, που εκφράζει ουσιαστικά το «ρεύμα ΔΗΜΑΡ». Και αυτό γιατί ταυτίζεται με τις βασικές θέσεις της Χαρ. Τρικούπη για ενίσχυση της αυτόνομης πορείας και απόρριψη της επιστροφής στο παρελθόν.
Τέλος, υπάρχει και ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος, αν και βρίσκεται… εκτός των τειχών του ΚΙΝΑΛ, είναι ο μοναδικός που έχει θέσει ανοικτά θέμα ηγεσίας. Θα το μεταφράσει σε πράξη; Μετά τον αρχικό θόρυβο, ο ίδιος φαίνεται να «μετρά» τις κινήσεις του. Σε κάθε περίπτωση, χρονικός ορίζοντας για οποιαδήποτε κίνηση είναι το επόμενο δίμηνο, καθώς, αν δεν αλλάξει το εσωκομματικό σκηνικό εντός του 2019, η ηγεσία θα έχει περάσει αλώβητη τον μεγάλο σκόπελο.