Το περασμένο εξάμηνο αποτέλεσε για το Κίνημα Αλλαγής μια περίοδο διαρκών ασκήσεων συναίνεσης, που έκλεισε την Πέμπτη με το «ναι» στην υποψηφιότητα της Αικ. Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας. Σε ποια θέση βρίσκει, όμως, τη Χαρ. Τρικούπη το τέλος αυτού του κύκλου και ποια συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν για τη θέση της παράταξης στην αντιπολίτευση;
Το ΚΙΝΑΛ κλήθηκε να αντιμετωπίσει την πρόκληση του συγκερασμού του αφηγήματος περί συνεννόησης –που προέταξε προεκλογικά– με την πάγια θέση του περί αυτονομίας. Εγχείρημα σύνθετο, αν συνυπολογιστεί και το γεγονός ότι ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ. έχουν σαφώς… επεκτατικές βλέψεις προς τον κεντρώο χώρο, τον οποίο το ίδιο καλείται να υπερασπιστεί.
Με το βλέμμα στην Κουμουνδούρου, πάντως, η Χαρ. Τρικούπη επιχειρεί να παρουσιαστεί ως μια αιχμηρή μεν, αλλά και πιο ήπια αντιπολιτευτική φωνή απέναντι στο Μαξίμου. Κάτι που αποτυπώνεται στη στάση της για τα εθνικά θέματα, όπου, παρότι δεν έλειψε η σκληρή κριτική προς την κυβέρνηση, αποφεύγει την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης, σε αντίθεση με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Αντίστοιχα, από το ΚΙΝΑΛ προέβαλαν και «την εποικοδομητική στάση» τους στο πεδίο της ψήφου των αποδήμων, σημειώνοντας επανειλημμένα πως το σκηνικό που διαμορφώθηκε οδήγησε στην απομόνωση και εντέλει «ρυμούλκηση» του ΣΥΡΙΖΑ. Υπό το ίδιο πρίσμα, εκτιμούν ότι ο ρόλος της παράταξης ήταν καθοριστικά ρυθμιστικός και στην επιλογή της κ. Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μιας και, όπως σημειώνεται, ο πρωθυπουργός κατέληξε σε μια υποψηφιότητα που ταυτίζεται με τα χαρακτηριστικά που είχε θέσει ως προϋποθέσεις η Φ. Γεννηματά.
Ταυτόχρονα, ωστόσο, το ΚΙΝΑΛ επιχείρησε με αρκετούς τρόπους να καταστήσει ευδιάκριτες τις αποστάσεις του από το Μαξίμου, γνωρίζοντας ότι η Κουμουνδούρου δεν θα χάσει ευκαιρία να το «ταυτίσει» με την κυβερνητική πολιτική προκειμένου να κερδίσει έδαφος στον κεντροαριστερό χώρο. Σε ζητήματα όπου σε πρώτη ανάγνωση υπήρχαν προϋποθέσεις σύγκλισης με την κυβέρνηση, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο και ο εκλογικός νόμος, η Χαρ. Τρικούπη παρέμεινε αμετακίνητη από τις θέσεις της. Βέβαια, κατά κάποιες πληροφορίες, ρόλο σε αυτό διαδραμάτισε και η πρόθεση της κ. Γεννηματά να μην διαταράξει περαιτέρω τις εσωκομματικές ισορροπίες, ειδικά την πτέρυγα της παράταξης με σαφές «αντιδεξιό» πρόσημο.
Με τον παραπάνω κύκλο να κλείνει με την προεδρική εκλογή, το μεγάλο στοίχημα, όπου πέφτει πλέον όλο το στρατηγικό βάρος, είναι η προγραμματική συνδιάσκεψη του Κινήματος στις 15 και 16 Μαρτίου. Ηδη, άλλωστε, οι προετοιμασίες θυμίζουν… προεκλογική περίοδο, μιας και πρόθεση της ηγεσίας είναι να τεθούν σε κατάσταση συναγερμού βουλευτές, στελέχη και μέλη σε όλη την επικράτεια και να σταλεί ένα σαφές μήνυμα συσπείρωσης, ειδικά σε μια περίοδο που παράλληλα θα κορυφώνονται και οι εσωκομματικές διεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ.
Σημαντική πρόκληση για την ηγεσία, πάντως, κατά κάποιους έμπειρους παρατηρητές, αποτελεί να κερδηθεί εκ νέου η εμπιστοσύνη μέρους της παραδοσιακής «πασοκικής» βάσης, που εκτιμάται ότι επλήγη τόσο από την απουσία ισχυρής κομματικής δομής τα τελευταία χρόνια όσο και από τα «απόνερα» που προκάλεσε το πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ.