Είναι συγκλονιστικό το πώς ένας ιός από τη μακρινή Κίνα έχει επιπτώσεις στη ζωή και στην καθημερινότητα όλων μας. Οι περισσότεροι βλέπαμε με σχεδόν κινηματογραφικό ενδιαφέρον τα δελτία ειδήσεων με εικόνες εξαθλιωμένων γιατρών, γεμάτα νοσοκομεία και ανθρώπους από τη Γουχάν της Κίνας να φωνάζουν και να χειροκροτούν από μπαλκόνια και παράθυρα των σπιτιών τους το νοσηλευτικό τους προσωπικό αλλά και να δίνουν δύναμη ο ένας στον άλλον.
Αρχικά τέτοιες εικόνες μας ξένισαν, μας έκαναν αίσθηση, αλλά καθώς κυλούσαν οι μέρες και οι εικόνες επαναλαμβάνονταν, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο μάς έγιναν οικείες. Ετσι, οι εικόνες της «εξωτικής» Κίνας πέρασαν στον μυαλό μας σαν κάτι πολύ μακρινό, που δεν μας αφορά γιατί δεν μας επηρεάζει. Τώρα όμως που ο ιός μάς χτύπησε την πόρτα, τώρα που κλείσανε τα σχολεία, τα μαγαζιά, τώρα που δεν μπορούμε πλέον να βγαίνουμε έξω άσκοπα, τώρα μας αφορά, τώρα είναι και δικό μας πρόβλημα, κομμάτι και της δικιάς μας καθημερινότητας.
Ο ιός όμως βρήκε την Ευρώπη σε άρνηση, όπως ακριβώς βρήκε και την Κίνα. Η Ευρώπη δεν έμαθε από την Κίνα, υποτίμησε τον ιό και δεν προετοιμάστηκε για να τον αντιμετωπίσει. Οι κυβερνήσεις στάθηκαν δειλές μπροστά στο πρόβλημα, άργησαν να πάρουν μέτρα, άργησαν να ακούσουν την επιστήμη.
Εδώ έρχεται η Ελλάδα, η χώρα μου, και ως ένας από τους χιλιάδες Ελληνες φοιτητές του Ηνωμένου Βασίλειου θα ήθελα να ξεδιπλώσω τις δικές μου σκέψεις για την Ελλάδα. Ζώντας περισσότερο από τρία χρόνια στην πολυπολιτισμική Αγγλία, γνώρισα ανθρώπους σχεδόν από κάθε γωνιά του κόσμου, έκανα φίλους, έμαθα τις κουλτούρες τους. Οι περισσότεροι φυσικά ξέρουν για τα νησιά μας, τη μυθολογία, τη φιλοσοφία, τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ομως, ξέρουν επίσης και την οικονομική κρίση, το χρέος και την έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει προς την Ελλάδα. Είναι αρκετά στενάχωρο ότι η Ελλάδα παρουσιάζεται συχνά με αρνητικό τρόπο από τα ΜΜΕ στο εξωτερικό, αλλά όχι αυτή τη φορά.
Αυτή τη φορά η Ελλάδα παρουσιάζεται ως πρότυπο ηγεσίας, παράδειγμα προς μίμηση και όχι ως μαύρο πρόβατο της Ευρώπης. Ανέκαθεν ήμουν περήφανος για τη χώρα μου, μπορεί να μην ήμουν πάντα σύμφωνος με τις αποφάσεις που έπαιρνε, αλλά ποτέ δεν έπαψα να είμαι περήφανος. Πλέον όμως, οι φίλοι και οι γνωστοί μου στο εξωτερικό διαβάζουν τους New York Times, τη Washington Post και άλλα διεθνή μέσα που μας προβάλλουν ως πρότυπο μίμησης.
Επειδή ήμουν κι εγώ ένας από τους εκατοντάδες Ελληνες που έσπευσαν να επιστρέψουν από τη Μεγάλη Βρετανία, νιώθω διπλά περήφανος γιατί η Ελλάδα σε μια στιγμή βαθιάς κρίσης στήριξε τους απανταχού Ελληνες και άλλαξε την εικόνα μας στο εξωτερικό. Σημαντικότερο από όλα, η ηγεσία στη χώρα μου και οι πολίτες της, που στη συντριπτική πλειονότητά τους ακολούθησαν, έβαλαν συνειδητά σε προτεραιότητα τον άνθρωπο, σε σχέση με τις επιπτώσεις στην οικονομία, αν και μια χώρα πολύ πιο ευάλωτη οικονομικά λόγω και της μεγάλης εξάρτησης από τον τουρισμό, όταν υπερδυνάμεις φαίνεται ότι έπραξαν και ορισμένες συνεχίζουν να πράττουν διαφορετικά…
Η Ελλάδα έχει πάντα αυτή τη μαγική ικανότητα σε εξαιρετικά δύσκολες περιόδους να βγάζει τον καλύτερό της εαυτό και πολλές φορές να παράγει αποτελέσματα πολύ μεγαλύτερα από τις δυνάμεις της. Ελπίζω και εύχομαι να αρχίσουμε να παράγουμε τέτοια αποτελέσματα και σε περιόδους μη κρίσης, έτσι είμαι σίγουρος ότι θα πάμε μπροστά.
* BSc Agriculture – University of Reading.