Το βίντεο, είπαν, πληγώνει την ήδη καταρρακωμένη τιμή της δημοσιογραφίας. Η ένσταση αυτή -και κυρίως το θιγμένο ύφος με το οποίο αρθρώθηκε- εκθέτει τον δημοσιογραφικό κόσμο στην κατηγορία ότι αντιτάσσει στην καμπάνια της αντιπολίτευσης τον τραυματισμένο συντεχνιακό του εγωισμό. Στο κάτω κάτω αυτό δεν πιστεύει «όλος ο κόσμος»; Οτι οι δημοσιογράφοι τα παίρνουν; Γι' αυτό δεν τους πληρώνει η κυβέρνηση; Για να τους φιμώσει;
Οι απόψεις αυτές βρίσκουν απήχηση σε κοινό πολύ ευρύτερο του ακροατηρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κοινό που, για παράδειγμα, είναι λιγότερο πιθανό να έχει διαβάσει τα δύο κύρια άρθρα -στα φύλλα της 13ης και της 21ης Ιουνίου- δια των οποίων η Καθημερινή ζητούσε τη δημοσίευση των στοιχείων για το πώς διανεμήθηκαν τα 20 εκατομμύρια.
Αν αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το σποτ της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν είναι επειδή προσβάλλει τους δημοσιογράφους. Είναι επειδή δείχνει ότι το κόμμα που κυβέρνησε για τεσσεράμισι χρόνια επιχειρεί την πολιτική του επάνοδο ξεθάβοντας τα «εφηβικά» του αντισυστημικά κλισέ.
Η στιγμή της δημοσίευσης του βίντεο είναι όμως αμείλικτη. Συνέπεσε με τα αποκαλυπτήρια των μεθόδων που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ προκειμένου να εδραιώσει την εξουσία της έναντι των πολιτικών της αντιπάλων. Τα media και η δικαιοσύνη ήταν οι βραχίονες της κομματικής ιδεολογίας που άρχιζε και τελείωνε στην ενοχοποίηση της Μεταπολίτευσης. Ολοι ήταν κλέφτες. Ή αλήτες. Ή ρουφιάνοι.
Αυτή η τοξική πολιτική κουλτούρα, που αποτυπώνεται σε όλο τον κυνισμό της στην ηχογράφηση Μιωνή, επιζεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η ίδια κουλτούρα που αντανακλάται και στο επίμαχο βίντεο. Ενα κόμμα που ανάλωσε πολύ από το κυβερνητικό του κεφάλαιο -και σε ικανό βαθμό κατάφερε- να αλλάξει τον χάρτη των media· ένα κόμμα που με διώξεις, απειλές, εξεταστικές επιτροπές, αλλά και πριμοδοτήσεις γκρέμισε και έφτιαξε «μαγαζιά»· ένα κόμμα που, παρ' ότι έκλεισε τη θητεία του σε πολύ φιλικότερο μιντιακό περιβάλλον, δεν κατάφερε να αποφύγει την εκλογική ήττα, θα έπρεπε να είχε μάθει. Θα έπρεπε να είχε βρει την ισορροπία στη σχέση του με τον Τύπο, και όχι να παραδίδεται πάλι στους ίδιους, συνωμοσιολογικούς ιδεασμούς.
Η «κασέτα» Μιωνή συμπληρώνει ερμηνευτικά το βίντεο: Αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι ο υπουργός της κασέτας είναι εκείνος που είχε αναλάβει να εκκαθαρίσει την ενημέρωση.