Κρίσιμες διαβουλεύσεις, ισορροπίες τρόμου και τελικά ένα σκληρό πόκερ μεταξύ παραδοσιακών και νέων δυνάμεων περιελάμβανε η πενθήμερη Σύνοδος Κορυφής που είχε τελικά επιτυχή έκβαση για την Ελλάδα, η οποία κατάφερε να μη χάσει σε χρηματοδότηση σε σχέση με την αρχική πρόταση Μισέλ. Παράλληλα όμως η Σύνοδος κατέληξε –κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα– και σε νίκη του παραδοσιακού άξονα Γαλλίας – Γερμανίας. Ουσιαστικά στις Βρυξέλλες «παρατάχθηκαν» δύο διαφορετικά μοντέλα. Από τη μια οι κλασικές ευρωπαϊκές δυνάμεις Παρίσι και Βερολίνο, που πέραν του αυστηρά λογιστικού κομματιού έχουν πάντα μια μεγαλύτερη πολιτικότητα και αντιλαμβάνονται την Ευρώπη ως ένα ευρύτερο οικοδόμημα.
Από την άλλη, οι λεγόμενοι «φειδωλοί» –Ολλανδία, Αυστρία, Σουηδία, Δανία συν τη Φιλανδία– που διεκδικούν διαρκώς χώρο και μεγαλύτερο κομμάτι ελέγχου στα κέντρα αποφάσεων, προτάσσοντας κυρίως τη σιδηρά πειθαρχία στα δημοσιονομικά. Χαρακτηριστικό είναι πως στη «σκακιέρα» των Βρυξελλών προς την τελική έκβαση των διαπραγματεύσεων θεωρείται ιδιαιτέρως κρίσιμη η σύγκρουση για τις επιχορηγήσεις, όπου οι «φειδωλοί» πίεσαν για μείωση των συνολικών επιχορηγήσεων από τα 400 δισ. ευρώ στα 350 δισ., με τον γαλλογερμανικό άξονα να διαφωνεί. Το διακύβευμα σε αυτό το μπρα ντε φερ δεν ήταν μόνο τα 50 δισ., αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο. Ηταν ουσιαστικά μια μάχη για το ποια φιλοσοφία θα επικρατήσει στην Γηραιά Ηπειρο και αν τελικά θα διατηρηθεί σε θέση ισχύος η παραδοσιακή Ευρώπη.
Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε ξεκάθαρα στρατόπεδο πηγαίνοντας με την «παλαιά Ευρώπη», όπως χαρακτήρισε στην «Κ» κυβερνητική πηγή τη Γαλλία και τη Γερμανία, συνεπικουρούμενη από τον Νότο. Η Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων βρέθηκε στον πυρήνα των διαβουλεύσεων, με χαρακτηριστική τη συμμετοχή του πρωθυπουργού στην κρίσιμη συνάντηση με τους «φειδωλούς», οι οποίοι σε πολλές περιπτώσεις εκβίασαν για μείωση των επιχορηγήσεων, απειλώντας τις χώρες του Νότου πως «θα τιμωρηθούν από τις αγορές». Ο Ελληνας πρωθυπουργός ήταν κάθετος, εμμένοντας στην αρχική του τοποθέτηση και υπογραμμίζοντας πως δεν χωρούν εκβιασμοί στη συζήτηση.
Στο αμιγώς οικονομικό κομμάτι, η ελληνική αποστολή επέστρεψε έχοντας στις βαλίτσες της μια συμφωνία για 72 συνολικά δισ. ευρώ –40 δισ. ευρώ θα προέλθουν από τον κοινοτικό προϋπολογισμό της επόμενης επταετίας (2021-2027) και τα υπόλοιπα 32 δισ. από το Ταμείο Ανάκαμψης–, αλλά η Ελλάδα είναι κερδισμένη και πολιτικά. «Δεν επιλέξαμε απλώς στρατόπεδο, αλλά συμμετείχαμε ενεργά στον γαλλογερμανικό άξονα», λέει στην «Κ» κυβερνητική πηγή, τονίζοντας πως μακροπρόθεσμα το πολιτικό όφελος μπορεί να είναι μεγαλύτερο ακόμα και από τα 72 δισ. ευρώ.
Δεν μπορεί να διαφύγει την προσοχή πως η Ελλάδα μπορεί να έχασε περίπου 1,8 δισ. ευρώ σε επιχορηγήσεις σε σχέση με την αρχική πρόταση, αλλά αυτό πηγάζει από την εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής πως η οικονομική πορεία της χώρας έχει βελτιωθεί. Απόδειξη της «πολιτικής αναβάθμισης» της Ελλάδας είναι πως Μακρόν και Μέρκελ κάλεσαν σε ουκ ολίγες συναντήσεις τον κ. Μητσοτάκη, ενώ με το πέρας της Συνόδου η καγκελάριος τηλεφώνησε στον Ελληνα πρωθυπουργό και τον συνεχάρη για τη στάση του. Τα δύσκολα ωστόσο ξεκινούν τώρα, καθώς το στοίχημα της απορρόφησης δεν είναι ούτε εύκολο ούτε δεδομένο.